หลังจาก M Pictures เปิดตัวโปรเจกต์ ‘หนังผมไม่เล็กนะครับ’ ที่คัดหนังคุณภาพ 4 เรื่องมาเป็นของขวัญส่งท้ายปีเก่าเอาใจคอหนังทุกคน โดยส่งหนังอาชญากรรมระทึกขวัญเข้มๆ อย่าง Wind River ต่อด้วยโรแมนติกคอเมดี้วุ่นๆ อย่าง The Only Living Boy in New York และ Brad’s Status หนังดราม่าพ่อลูกที่แสนประทับใจมาให้ดูกันไปแล้ว

           

ปิดท้ายโปรเจกต์ด้วย England is Mine มอร์ริสซีย์ ร้องให้โลกจำ ที่จะพาคนดูไปทำความรู้จักกับ สตีเวน แพทริก มอร์ริสซีย์ (รับบทโดย แจ็ค โลว์เด็น) เด็กหนุ่มผู้มีพรสวรรค์ทางด้านดนตรี แต่ขี้อายและเริ่มหมดหวังกับชีวิต แต่ด้วยพลังแห่งเสียงดนตรีและแรงผลักดันจากคนรอบข้าง ทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นได้กลายมาเป็นฟรอนต์แมนของ The Smiths หนึ่งในวงดนตรีที่ทรงอิทธิพลที่สุดของอังกฤษในยุค 80s

 

 

เมื่อเป็นหนังเกี่ยวกับคนดนตรี M Pictures ได้เลือกคนดนตรีตัวจริงอย่าง บอล-ต่อพงศ์ จันทบุบผา (บอล วง Scrubb) ผู้ที่หลงใหลในความจริงของหนังชีวประวัติและได้รับอิทธิพลหลายอย่างจากเพลงของ The Smiths มาเป็นตัวแทนบอกเล่าความรู้สึก และยกให้ England is Mine เป็นหนึ่งในหนังชีวประวัติที่เขาดูแล้วรู้สึกว่ามีพลังมากที่สุดตั้งแต่เคยดูมา

 

 

จัดการความเศร้าด้วยความจริง

เมื่อก่อนเวลาดูหนังที่อินมากๆ พระเอก นางเอก หรือมีคนตายแล้วผมเศร้ามากๆ จะติดกับความคิดแบบนั้นจนสลัดออกไปไม่ได้ แล้วอยู่ดีๆ วันหนึ่ง ไม่รู้ว่าเป็นวิธีการแก้ปัญหาที่หยาบกระด้างไปหรือเปล่านะ แต่พอเห็นฉากแบบนั้น ผมจะมีวิธีปลอบใจตัวเองว่าไม่จริงหรอก ไอ้คนที่ตายไปในหนัง ทุกวันนี้เขายังดังอยู่เลย (หัวเราะ) ชีวิตจริงเขายังอยู่สุขสบายดี แต่ช่วงหลังพอได้มาเริ่มดูหนังสารคดีหรือหนังที่สร้างมาจากเรื่องจริง มันถูกจริตแบบที่เราไม่มีทางปลอบใจตัวเองได้เลย มีแต่รู้สึกว่า เชี่ย เรื่องเหล่านี้แม่งเกิดขึ้นจริงว่ะ สัตว์ถูกทำร้ายจริงๆ ว่ะ เขาซีเรียสกันขนาดนี้ เขาเจ็บปวดกันขนาดนี้

           

เวลาดูหนังพวกนี้มันจะตั้งคำถามกับเราเยอะมาก ทำไมตอนนั้นเขาตัดสินใจแบบนั้น ทำไมเขาผ่านตรงนั้นมาได้แล้วถึงยังเลือกทำแบบนี้อีก ทุกอย่างมันคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ แล้วทำให้เราเสพติดหนังประเภทนี้ เพราะชอบความจริงของมัน

 

 

ความจริงบันดาลใจ

พออายุมากขึ้นทำให้เราเริ่มรับความจริงได้มากขึ้นมั้ง คิดว่าความจริงนี่แหละคือสิ่งที่เราต้องการ ไอ้ความรื่นรมย์เราเจอได้อยู่แล้วแหละ แต่บางทีเราอาจจะรื่นรมย์มากจนลืมไปแล้วว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง พอหนังชีวประวัติมันว่ากันด้วย fact แล้วสร้างผลกระทบกับการดำเนินชีวิตของเราได้ในแง่ทำให้รู้ว่ามันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ บางอย่างเราไม่เคยเจอและไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น มันสะท้อนอะไรมากกว่าหนังที่สร้างจากนวนิยายเพื่อสร้างแรงบันดาลใจ หนังสารคดีหรือชีวประวัติบางเรื่องดูแล้วหดหู่มากเลยนะ แต่มันจะกลายเป็นเกราะป้องกันว่าเราจะไม่นำความหดหู่แบบนั้นมาสู่ชีวิต ถ้าเอาแนวคิดแบบพุทธมาทาบก็คือทำให้เรารู้ว่าเรื่องเหล่านั้นมันมีอยู่และเกิดขึ้นจริง แต่ชีวิตเราก็ต้องดำเนินต่อไป ทำให้ชีวิตเราสงบขึ้น เข้าใจชีวิตและคนรอบข้างมากขึ้น

 

 

England is Mine เรื่องจริงที่ถูกย่อยให้กลมกล่อม

เรื่องนี้เขาย่อยชีวิตของมอร์ริสซีย์ออกมาผ่านการนำเสนอในรูปแบบของภาพยนตร์ให้ดูง่าย แต่พื้นฐานก็มาจากชีวิตของเขาจริงๆ ทำให้เราได้รู้หลายๆ มุมของเขามากขึ้น โดยเฉพาะเรื่องที่ว่าจริงๆ แล้วเขาเป็นคนขี้อาย ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่ขัดแย้งกันมากกับการเป็นนักร้อง แค่นี้ก็น่าสนใจแล้วว่า อ้าว ก่อนที่คุณจะมาเป็นตำนานอย่างทุกวันนี้ คุณต้องขี้อายขนาดไหน ต้องผ่านความกล้ามากขนาดไหน

 

ผมมักจะพูดเสมอว่า เรามักจะรู้จักคนมีชื่อเสียงจากวันที่เขาประสบความสำเร็จแล้ว ไม่ค่อยมีใครรู้จักเรื่องราวก่อนหน้าของพวกเขาเท่าไรหรอก แล้วเป็นเหมือนเรื่องตลกที่บทก่อนหน้านั้นของทุกคนถูกเขียนมาเหมือนกันหมดเลย ไม่มีใครสมบูรณ์แบบสักคน ทุกคนเจ็บปวด ถูกทุบตีจนน่วมเหมือนกัน แต่สิ่งที่เหมือนกันคือเขาไม่เคยยอมแพ้ ผมว่าคนพวกนั้นเขาถูกทดสอบมาเยอะมากแล้ว เลยมีเรื่องเล่าที่คล้ายๆ กัน ซึ่งทุกเรื่องสามารถเอามาเป็นแรงบันดาลใจและปรับใช้ในชีวิตได้หมดเลย

 

 

กระทั่ง Scrubb เองก็ถูกทุบตีไม่ต่างกัน

จริงๆ นักดนตรีอาจไม่จำเป็นต้องถูกทุบตีเสมอไปก็ได้นะ แต่ผมคิดว่าถ้าเจอก็ดี ถ้าเจอแล้วเราผ่านมันไปได้ เป็นธรรมดาที่เราจะแกร่งขึ้น จดบันทึกได้ว่าเราผ่านอะไรมาแล้วบ้าง แล้วเราจะไม่เป็นแบบนั้นอีก อย่าง Scrubb นี่ก็โดนทุบน่วมจนเข้าไอซียูมาหลายครั้ง หมอคงส่ายหน้าว่าไม่อยากรักษาพวกมึงอีกแล้ว (หัวเราะ) เพราะฉะนั้นคิดว่าผมคงพอเป็นตัวแทนการพูดในหมวดลูสเซอร์ได้ เพราะว่าผมเป็นคนที่ไม่ได้มีสกิลหรือทักษะอะไรที่สูงส่งเอาไปสู้กับคนอื่นได้มาก แต่ประสบการณ์บางอย่าง ความน่วมที่ได้รับ ทำให้กล้ามเนื้อบางจุดเราเริ่มแข็งแรง คือไม่ได้เก่งอะไรนะ แค่มันโดนจนมีภูมิต้านทานบางอย่างขึ้นมาจนพอที่จะรับมือกับหลายๆ เรื่องได้

 

 

ต้นแบบของตำนานที่เรารู้จัก

เอาจริงๆ คือผมรู้จักมอร์ริสซีย์น้อยมาก ผมอยู่ในยุคที่มี Blur, Suede, The Verve เป็นฮีโร่ ซึ่งพอได้ศึกษา ได้ฟังเพลงจริงๆ ได้มาดูหนังเรื่องนี้ ก็จะได้รู้เลยว่า อ๋อ The Smiths นี่เป็นพ่อของพ่อพวกเราอีกทีหนึ่ง ได้รู้ว่าเพลงนี้ Blur ได้กลิ่นบางอย่างมาจาก The Smiths แต่ส่วนใหญ่ทุกคนจะยกย่องจอห์นนี มาร์ ในฐานะตำนาน บิดากีตาร์ของอังกฤษ เราจะไม่ค่อยได้รู้เรื่องของมอร์ริสซีย์เท่าไร ซึ่งถือว่าโชคดีมากที่มีเรื่องนี้ ทำให้เราได้รู้จักเขาในฐานะตำนานที่ยืนคู่กับจอห์นนี มาร์ มาตลอด

           

 

ผมว่าการฟังเพลงโดยรู้ที่มาของคนคนนั้นมากขึ้น ช่วยทำให้บางเพลงเพราะและมีความหมายมากขึ้น บางครั้งถ้าฟังอย่างเดียว เพลงนั้นอาจจะเป็นแค่เพลงที่เพราะเพลงหนึ่ง แต่ถ้ารู้ที่มา ประวัติ ความหมาย เราจะเข้าใจไปถึงตัวตนของศิลปินคนนั้นว่าเขาไปพบเจออะไรมาบ้าง ต้องเจ็บปวดขนาดไหนกว่าจะกลั่นออกมาเป็นเพลงนั้นได้

 

แปรค่าดนตรี = ความรักในการทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง

เรื่องนี้ต่อให้ไม่ใช่นักดนตรีมาดูก็ต้องอิน เพราะดนตรีในเรื่องนี้มันแปรค่าเป็นอย่างอื่นได้หมดเลย ตั้งแต่คนที่อยากเปิดร้านกาแฟของตัวเอง คนที่กำลังสอบเข้าคณะที่อยากเรียน คนที่ตั้งใจอย่างมากเพื่อทำอะไรบางอย่าง ผมมีเพื่อนคนหนึ่งที่ยอมสอบเข้าคณะจิตรกรรม 8 ครั้ง สมัยก่อนให้เลือก 5 อันดับ เขาก็เลือกอันดับเดียว ยอมทุกอย่างเพื่อเรียนคณะที่เขาต้องการให้ได้ ชีวิตมอร์ริสซีย์ก็พูดเหมือนกันว่า ถ้าคุณเลิกมันซะก่อน คุณอาจจะไม่ได้มีวันนี้อย่างที่คุณอยากเป็นก็ได้

 

           

อีกเรื่องที่สำคัญในเรื่องนี้คือคนรอบข้างคือสิ่งสำคัญ เรื่องนี้ส่งผลกับผมเหมือนกัน เพราะผมเคยอยู่ในจุดยากลำบาก ยอมรับว่าพอมานึกดูอีกที นอกจากความอดทนของตัวเองที่ทำให้ผ่านมาได้แล้ว คำพูดหรือกำลังใจจากคนรอบข้างมีส่วนมากในการตัดสินใจ ถ้าคนรอบข้างชี้นำไปอีกอย่าง เร่งรัดหรือเปลี่ยนคำปลอบใจเป็นคำดุด่า วันนั้นเราอาจไม่ตัดสินใจแบบนั้นแล้วเดินไปอีกทางที่จะไม่มีเราในวันนี้ก็ได้ หนังเรื่องนี้มันก้าวข้ามความฝันและแรงบันดาลใจไปแล้ว แต่ยังมองไปที่คนข้างๆ ด้วย