ย้อนกลับไปในปี 2007 Enchanted คือภาพยนตร์จากดิสนีย์ที่ประสบความสำเร็จทั้งรายได้และคำวิจารณ์ โดยเฉพาะการหยิบเอาเทพนิยายคลาสสิกในค่ายขึ้นมาล้อเลียนสอดแทรกมุกตลกไปกับขนบความเป็นดิสนีย์ได้อย่างแสบสัน หลังจากนั้นก็มีข่าวการสร้างภาคต่อออกมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเมื่อเร็วๆ นี้ Disenchanted ก็ได้ฤกษ์สตรีมทาง Disney+ 

เอาเข้าจริงก็ค่อนข้างแปลกใจว่าทำไมภาคต่อของภาพยนตร์ที่เคยประสบความสำเร็จขนาดนี้จึงไม่ได้ฉายในโรงภาพยนตร์ จนกระทั่งได้ดูก็สิ้นสงสัย เพราะมันไร้มนตร์เสน่ห์สมกับความหมายของชื่อเรื่อง Disenchanted

หลังจากตอนจบของ Enchanted ชีวิตของ Giselle (Amy Adams) เจ้าหญิงทะลุมิติก็ไม่ได้มีความสุขชั่วนิรันดร์แบบในเทพนิยาย เธอต้องเจอปัญหาเหมือนคนธรรมดาทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นการเลี้ยง Sofia ลูกที่เกิดใหม่กับ Robert (Patrick Dempsey) และต้องดูแล Morgan (Gabriella Baldacchino) ลูกติดของสามีที่ไม่ใช่เด็กสาวที่อินกับเทพนิยายอีกต่อไป แต่กำลังก้าวเข้าสู่วัยรุ่น Giselle เริ่มคิดว่านิวยอร์กไม่ตอบโจทย์ชีวิต จึงตัดสินใจย้ายไปอยู่ชานเมืองที่มอนโรวิลล์ โดยที่ Morgan ไม่เห็นด้วย และเริ่มต่อต้าน Giselle มากขึ้นเรื่อยๆ 

ในจังหวะนั้นเพื่อนเก่าทั้งกษัตริย์ Edward (James Marsden) และราชินี Nancy (Idina Menzel) แห่งอันดาเลเซีย ก็ได้มอบคทาวิเศษให้กับ Giselle ซึ่งเธอดันเผลอขอพรเปลี่ยนมอนโรวิลล์ให้กลายเป็นเมืองเทพนิยาย และมันยังทำให้ Giselle ค่อยๆ กลายร่างเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายไปด้วย พร้อมๆ กับทำให้อันดาเลเซียสูญสลายไปชั่วนิรันดร์ Giselle จึงต้องหาทางถอนคำอธิษฐานให้ได้ก่อนเที่ยงคืน 

แม้จะได้ดาราเบอร์ใหญ่กลับมารับบทเดิมเกือบทั้งทีม ซึ่งนั่นก็เป็นความตื่นเต้นเพียงอย่างเดียวของภาพยนตร์เรื่องนี้ ที่ไม่อาจกลบจุดบอดเรื่องบทภาพยนตร์ที่แทบไม่ได้ดึงมนตร์เสน่ห์เรื่องการล้อเลียนเสียดสีอย่างมีชั้นเชิงของภาคก่อนมาใช้เลย และถ้าหากไม่ได้ดาราเบอร์นี้มาแสดง Disenchanted ก็ไม่ต่างจากทีวีซีรีส์เชยๆ ที่ฉายให้ดูในวันหยุดนักขัตฤกษ์เลยด้วยซ้ำ

ว่ากันตามตรงเสน่ห์ของ Enchanted คือความเปิ่นโก๊ะของ Giselle ที่อยู่ผิดที่ผิดทาง ซึ่งใน Disenchanted ก็พยายามย้ำภาพนั้นด้วยการให้เธอไปอยู่ในสิ่งแวดล้อมใหม่ และได้เจอกับ Malvina (Maya Rudolph) ควีนบีแห่งมอนโรวิลล์ แต่การทำให้คาแรกเตอร์ของ Malvina และลิ่วล้อมีความเป็นการ์ตูนแบบเป๊ะๆ ก็ทำให้เรื่องนี้ไม่แตกต่างจากหนังหรือซีรีส์ของดิสนีย์ที่เคยดูมา นี่คือการทำลายเสน่ห์อย่างแรกลงไปแล้ว 

ต่อมาเรื่องความคมคายของบท เอาเข้าจริงประเด็นเรื่องโลกแห่งความจริงแตกต่างจากโลกเทพนิยายก็มีอะไรให้เล่นได้มากมาย ไหนจะเรื่องการสู้รบกับลูกสาววัยรุ่นก็สามารถหยิบยกมาจิกกัดได้หลากหลาย แต่กลายเป็นว่า Disenchanted ไปได้ไม่สุด ใส่มุกตลกเดิมๆ ทั้งๆ ที่มีจังหวะที่น่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้ และความน่าเบื่ออีกอย่างก็คือ การหยิบเอาเรื่องราวของ Snow White และ Cinderella กลับมาเล่นอีกครั้ง ทั้งที่คลังเทพนิยายของดิสนีย์มีมากมาย ซึ่งหากอยากได้คนดูกลุ่มใหม่ การใช้เรฟเฟอเรนซ์ใหม่ๆ ของดิสนีย์ในช่วงเวลาทิ้งห่าง 15 ปีจากภาคแรก ก็น่าจะทำให้คนดูอู้หูอ้าหาได้มากกว่านี้

ส่วนเรื่องของเพลงที่เคยเป็นเสน่ห์ของภาพยนตร์ภาคแรก และเข้ามาในเรื่องแบบถูกที่ถูกเวลา (เพลง Happy Working Song และบรรดาสัตว์สกปรกแห่งนิวยอร์กยังคงทำให้ฮาจนถึงตอนนี้) มาถึงในภาคนี้ได้ผู้กำกับคนใหม่ Adam Shankman ที่มาจากสายละครเพลง (Glee และ Hairspray) ก็เลยใส่เพลงเข้ามามากมายจนกลายเป็นยัดเยียด อยากเร่งสปีดให้ผ่านไปเร็วๆ ทั้งๆ ที่ก็ได้ Alan Menken และ Stephen Schwartz จากภาคแรกมาทำเพลงให้ แต่กลับไม่มีอะไรน่าจดจำ  

นอกจากนี้ทิศทางที่น่าสับสนของบทก็เป็นอีกหนึ่งส่วนที่ทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้แย่ขึ้นไปใหญ่ โดยตอนต้นเรื่องปูพื้นมาอย่างดิบดี เรื่องการเรียนรู้ที่จะอยู่ในโลกแห่งความจริงของ Giselle แต่สุดท้ายก็จบแบบเทพนิยายไปเสียนั่น แม้จะไม่ได้คาดหวังตอนจบพร้อมคติสอนใจแบบละครคุณธรรม แต่ก็คาดหวังทางลงที่คมคายกว่านี้ 

จริงๆ แล้วก็เป็นเรื่องเข้าใจได้ว่ามีภาพยนตร์น้อยเรื่องที่ทำภาค 2 ออกมาได้ดีกว่าหรือเทียบเท่าภาคแรก แต่สำหรับ Disenchanted มีความแตกต่างระดับฟ้ากับเหว และเป็นงานภาคต่อที่ไร้มนตร์ขลังจนนึกเสียดายภาคแรก หากจะมีเวทมนตร์เดียวที่ภาพยนตร์เรื่องนี้มอบให้คือ มันทำให้คุณเผลอหลับได้ทั้งที่ยังดูไม่จบเรื่องเลยทีเดียว

รับชมตัวอย่างได้ที่