‘อุตสาหกรรมสร้างสรรค์’ ใจรักอย่างเดียวอยู่ไม่ไหว เมื่อโครงสร้างไทยไม่แข็งแกร่งพอ

เวที Young Leader Dialog ใน Session ‘Creative Industry: Igniting Thailand’s New Economy: จุดไฟอุตสาหกรรมสร้างสรรค์สู่เศรษฐกิจใหม่ของไทย’ ได้เชิญ 3 คนรุ่นใหม่ใน Creative Industry ที่กำลังพิสูจน์ศักยภาพระดับโลกท่ามกลางโครงสร้างที่ไม่เอื้ออำนวย มาร่วมกันเปิดแผล และเสนอทางออกให้กับอุตสาหกรรม

 

นำโดย เอย-ภัทศา อัตตนนท์ กรรมการผู้จัดการ บริษัท จงรักดี จำกัด) เอเจนซี่สัญชาติไทยผู้อยู่เบื้องหลังแคมเปญ ‘โกโกวา-Squid Game’ ที่สร้างปรากฏการณ์ระดับโลก, แอนดี้-วรกันต์ จงธนพิพัฒน์ ศิลปิน Art Toy ที่พาคาแรคเตอร์ไทยไป Collab กับแบรนด์ดังทั่วโลก และ พุฒิ-พุฒิพงษ์ นาคทอง ผู้กำกับภาพยนตร์เรื่อง 4kings, วัยหนุ่ม 2544 และมือปืน

 

‘อาชีพรับจ้าง’ โลกความจริงของคนทำงานสร้างสรรค์

 

“เราไม่มีเงินเดือนชัดเจน เราไม่มีประกันสังคม และเวลาไปกรอกแบบฟอร์มราชการ ผมต้องใช้คำว่า ‘รับจ้าง’ อยู่”

 

พุฒิ เปิดประเด็นว่าวงการหนังไทยคือ ‘วงการปราบเซียน’ และสะท้อนความจริงที่เจ็บปวดว่า คนทำงานโปรดักชันภาพยนตร์จำนวนมาก แม้ทำด้วยใจรัก แต่กลับไม่สามารถเลี้ยงดูตัวเองได้อย่างมั่นคง เพราะไม่มีเงินเดือนชัดเจน และไม่มีประกันสังคม 

 

ในขณะที่วงการโฆษณา เอย ชี้ว่ามันคือ Talent Business ที่ขับเคลื่อนด้วยคน แต่ก็ต้องเจอกับดัก ‘สงครามราคา’ ที่บีบให้แข่งขันกันจนไม่สามารถจ่ายค่าตอบแทนที่สมศักดิ์ศรีให้คนเก่งได้ 

 

ด้าน แอนดี้ สะท้อนความเจ็บปวดของศิลปินว่า เจ็บใจที่คนต่างชาติมักมาจ้างคนไทยเพราะมองว่า ‘คุ้มดี’ ซึ่งหมายถึงค่าแรงถูก ไม่ใช่เพราะคุณค่าของงานสร้างสรรค์

 

ศักยภาพที่พิสูจน์แล้วของคนทำงานสร้างสรรค์

 

แม้โครงสร้างจะบีบคั้น แต่ศักยภาพของคนไทยนั้นไประดับโลกแล้ว เอยเล่าว่าแคมเปญ Squid Game ที่เธอทำ ประเทศไทยใช้งบประมาณน้อยที่สุดในภาคพื้นเอเชีย แต่กลับสร้างผลลัพธ์และประสิทธิภาพ (‘Effective’) ได้มหาศาล

 

เช่นเดียวกับ แอนดี้ ที่เริ่มต้นในยุคที่ตลาด Art Toy ไทยเล็กมาก แต่ก็สามารถพาคาแรคเตอร์ของตัวเองไปร่วมงานกับแบรนด์ระดับโลกอย่าง Samsung หรือ Birkenstock ได้สำเร็จ 

 

เช่นเดียวกับวงการภาพยนตร์ หนังไทยอย่าง หลานม่า หรือ ธี่หยด ก็พิสูจน์แล้วว่าสามารถทำให้คนต่างชาติร้องไห้หรือกลัวได้ เรามีฝีมือ แต่เราขาดอย่างอื่น

 

แต่คือความสนับสนุนที่มาจากความเข้าใจ

 

ความเข้าใจที่จะไม่ล้มตามรัฐบาล

 

เมื่อถามถึงสิ่งที่ต้องการจากภาครัฐ พุฒิ ตอบชัดเจนว่า “ผมกล้าพูดว่าตัวผมไม่ต้องการให้ภาครัฐสนับสนุน เราแข็งแรงมากพอ แต่ขอความเข้าใจ” 

 

ปัญหาใหญ่ที่สุดคือ ‘ความไม่ต่อเนื่อง’ ของนโยบาย ที่พอเปลี่ยนรัฐบาล สิ่งที่เคยทำไว้ก็ชะงัก สิ่งที่เรียกว่า Soft Power หรือการสนับสนุนจึง ‘ล้มหายตายจากไปพร้อมรัฐบาล’ ทุกครั้ง

 

เอยเสริมว่า ภาครัฐมักจะเข้ามาตอนที่สิ่งใดสิ่งหนึ่งสำเร็จแล้ว แต่ไม่ได้อยู่ร่วมในกระบวนการ หรือขั้นตอนการทำงานที่ยากลำบาก 

 

อุตสาหกรรมสร้างสรรค์ที่เดินหน้าพร้อมเศรษฐกิจ

 

สำหรับวิสัยทัศน์ในอีก 5-10 ปีข้างหน้า ทั้งสามเห็นตรงกันว่า ‘กระดุมเม็ดแรก’ คือ เราต้องมีความเชื่อก่อนว่างานสร้างสรรค์สามารถขับเคลื่อนเศรษฐกิจได้จริงๆ เรียกได้ว่าสองโลกนี้ต้อง ‘แต่งงานกัน’ 

 

นี่คือการปลูกต้นไม้ที่ต้องใช้เวลา 10 ปี กว่าจะเห็นผล ไม่ใช่ 5 ปี และถ้าเรายังไม่ทำอะไรจริงจัง เวียดนามอินโดนิเซียที่มาแรงมาก อาจแซงหน้าเราไปในไม่ช้า

 

สิ่งที่ทุกคนต้องการตรงกัน คือหากภาครัฐปรับมุมมองและสร้างโครงสร้างที่ ‘เข้าใจ’ และ ‘ต่อเนื่อง’ ศักยภาพของคนไทยก็พร้อมที่จะขับเคลื่อนเศรษฐกิจใหม่ได้อย่างแน่นอน