ในปี 2002 ภาพยนตร์ระทึกขวัญฮ่องกงเรื่อง Infernal Affairs ถูกยกย่องให้เป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่ประสบความสำเร็จที่สุดในช่วงเวลานั้น ก่อนที่เวลาต่อมาเรื่องราวของตำรวจที่แทรกซึมอยู่ในวงการอาชญากรรมและลูกน้องแก๊งมาเฟียที่แฝงตัวเข้าไปอยู่ในกรมตำรวจนี้จะถูกนำมาเรียบเรียงใหม่อีกครั้งโดย Martin Scorsese ในภาพยนตร์เรื่อง The Departed (2006) ร่วมกับ Leonardo DiCaprio และ Matt Damon
จนกระทั่ง 20 ปีต่อมา สองนักแสดงแม่เหล็กในภาพยนตร์เรื่องนั้นอย่าง หลิวเต๋อหัว และ เหลียงเฉาเหว่ย ก็ได้กลับมาพบกันอีกครั้งในบทบาทที่มีกลิ่นอายคล้ายคลึงกับผลงานก่อนหน้านี้ของพวกเขา หรือถ้าจะพูดให้ถูก การกลับมาคราวนี้ก็อาจเรียกได้ว่าเป็นการกลับมาของดรีมทีมใน Infernal Affairs ก็คงจะไม่ผิดนัก เพราะผู้กำกับภาพยนตร์เรื่อง The Goldfinger อย่าง เฟลิกซ์ ฉง ก็เคยเป็นคนที่เขียนบทร่วมให้กับภาพยนตร์เรื่องนั้น
The Goldfinger ได้รับแรงบันดาลใจมาจากเรื่องอื้อฉาวทางการเงินที่เกิดขึ้นจริงในฮ่องกงช่วงทศวรรษที่ 1980 และในแง่หนึ่ง แม้ความเหมือนของมันจะชวนให้นึกถึงผลงานสุดคลาสสิกก่อนหน้านั้นของ Martin Scorsese อย่าง The Wolf of Wall Street (2013) และ Goodfellas (1990) แต่ถึงกระนั้น เรื่องราวของภาพยนตร์ก็ไม่ได้ถูกถ่ายทอดออกมาด้วยท่าทีที่จริงจัง ขึงขัง หรือเข้มข้น หากแต่เต็มไปด้วยอารมณ์ขันของทุกสิ่งอย่าง
ซึ่งไม่มากไม่น้อย ท่ามกลางการดำเนินเรื่องที่อาศัยชุดข้อมูลเป็นจำนวนมากในการอธิบายเหตุการณ์ การตัดสินใจเล่าเรื่องในโทนนี้ย่อมส่งผลให้รายละเอียดในภาพยนตร์ถูกลดทอนลงจนดูจับต้องได้ยากในแง่ของความเป็นจริง หรือถ้าว่ากันตามตรง ภาพยนตร์เหมือนหยิบยกเอาเหตุการณ์อาชญากรรมและการคอร์รัปชันดังกล่าวมาใช้เป็นเพียงแค่โครงเรื่องเท่านั้น โดยที่คนทำอาจไม่ได้ให้ความสำคัญกับการปูพื้นฐานให้คนดูเข้าใจเท่าไรนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่ไม่ได้รู้จักมักคุ้นกับกลไกการทำงานของตลาดหุ้นมาก่อน
ด้วยเหตุนี้ มันเลยทำให้ช่องว่างระหว่างคนดูกับภาพยนตร์ถูกถ่างออกจากกันมากขึ้น พร้อมกับทำให้ตัวละครนักสืบหนุ่มอย่าง หลิวไคหยวน (หลิวเต๋อหัว) และนักธุรกิจจอมละโมบอย่าง เฮนรี ชิง (เหลียงเฉาเหว่ย) ซึ่งเป็นสองตัวละครที่สำคัญที่สุดภายในเรื่องดูแบนไปด้วย เมื่อภาพยนตร์ตัดสินใจที่จะเล่าเรื่องราวตั้งแต่ปี 1970 ลากยาวจนครอบคลุมชีวิตของพวกเขานานถึง 15 ปี โดยที่ไม่มีการอธิบายแรงจูงใจใดๆ เช่น ในกรณีของหลิว เราไม่รู้เลยว่าอะไรคือสิ่งที่ผลักดันให้เขาหมกมุ่นอยู่กับการโค่นศัตรูตัวฉกาจ จนถึงขั้นต้องยอมแลกกับความสัมพันธ์ของคนในครอบครัว หรือชิงที่ภาพยนตร์เองก็แทบไม่ได้ให้เบาะแสอะไรเกี่ยวกับความโลภของเขาเลย นอกเสียจากภาพของการตกระกำลำบากในช่วงแรก ซึ่งยากที่จะโน้มน้าวและทำให้เชื่อได้ว่าเขาเป็นยอดอัจฉริยะจริงๆ เพราะภาพยนตร์ไม่ได้พาเราไปรู้จักกับรากเหง้าของตัวละครนี้เลย
หรือถ้าพูดแบบรวบยอด แรงจูงใจของพวกเขาก็อาจเป็นเรื่องที่ง่ายแสนง่ายและปราศจากความซับซ้อนนั่นคือ การเดินหน้าตามบทบาทของตัวเองด้วยแนวคิดพื้นฐานที่สุดอย่างการรักษาความยุติธรรมและการเป็นคนโลภ ซึ่งไม่ได้ช่วยสร้างแรงบันดาลใจใดๆ ให้กับการขับเคลื่อนตัวละครที่รับบทโดยสองนักแสดงระดับตำนานที่มีชื่อเสียงที่สุดของภาพยนตร์ฮ่องกง
ไม่เพียงแค่นั้น บ่อยครั้ง เฟลิกซ์ ฉง ยังใส่สิ่งที่ตัวเขาคิดว่าดี โดยที่ไม่ได้คำนึงถึงเส้นเรื่องและยุคสมัยในภาพยนตร์ของตัวเอง โดยเฉพาะงานวิชวลเอฟเฟกต์ที่ดูจะขัดแย้งกับโทนเรื่องเป็นส่วนใหญ่ จริงอยู่ที่ด้านหนึ่งมันช่วยส่งเสริมการเล่าเรื่องของภาพยนตร์ให้ดูมีลูกเล่นที่แพรวพราว แต่อีกด้าน การยำใหญ่ใส่ทุกอย่างแบบนี้โดยที่ไม่มีความประนีประนอมต่อคนดู ก็อาจสร้างความรู้สึกในแง่ลบต่อตัวภาพยนตร์ด้วยเช่นกัน เนื่องจากมันยิ่งทำให้ข้อมูลของภาพยนตร์ที่ดูขาดวิ่นอยู่แล้วเป็นทุนเดิม ถูกทำให้เห็นภาพชัดยิ่งขึ้น และที่หนักข้อไปกว่านั้นคือ บางครั้งการกำหนดโครงสร้างของเขาได้ทำให้ภาพยนตร์ของตัวเองมีความซับซ้อนเกินความจำเป็นด้วย
โดยปริยาย ภาพรวมของอาณาจักรมูลค่าหลายพันล้าน ซึ่งโยงใยไปถึงการปั่นหุ้นในตลาด จึงดูไม่ค่อยมั่นคงเหมือนกับตัวเลขที่ขึ้นลงภายในเรื่อง และที่น่าเศร้าคือ มันจบลงด้วยความง่ายดาย โดยที่ไม่ได้ทำให้เราเห็นมิติที่กว้างขวางอะไรเลยของพวกเขา แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่จะมาหักล้างการแสดงของหลิวเต๋อหัวและเหลียงเฉาเหว่ยได้ เพราะการประชันฝีมือของพวกเขายังคงเป็นสิ่งที่น่าดูชมเสมอ แต่สิ่งที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ขาดหายไปจริงๆ ก็คือ การเผชิญหน้าที่ยิ่งใหญ่ของทั้งสองคน ซึ่งบทสรุปสุดท้ายของภาพยนตร์ก็ทำให้การกลับมาพบกันอีกครั้งในรอบ 20 ปีนี้เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยน่าจดจำสักเท่าไรนัก
The Goldfinger เข้าฉายแล้ววันนี้ในโรงภาพยนตร์
ชมตัวอย่าง The Goldfinger ได้ที่: https://youtu.be/Zco1nhqaQRQ
