ในที่สุดทีมนักกีฬาพาราไทยก็สามารถคว้าเหรียญแรกในการแข่งขันพาราลิมปิกเกมส์ โตเกียว 2020 มาครองได้สำเร็จจาก แวว-สายสุนีย์ จ๊ะนะ นักกีฬาวีลแชร์ฟันดาบ ซึ่งเป็นหนึ่งในความหวังสูงสุดของคนไทยในการแข่งขันครั้งนี้
สายสุนีย์สามารถคว้าเหรียญทองแดงมาครองได้จากการแข่งขันวีลแชร์ฟันดาบเอเป้ คลาสบี ซึ่งนับเป็นเหรียญที่ 6 ของนักฟันดาบสาววัย 47 ปีแล้ว หลังจากที่เคยคว้า 2 เหรียญทองในการแข่งขันประเภทเอเป้ คลาสบี ในพาราลิมปิกเกมส์ปี 2004 ที่กรุงเอเธนส์ ประเทศกรีซ และอีกครั้งในพาราลิมปิกเกมส์ปี 2012 ที่กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ 1 เหรียญเงินจากพาราลิมปิกเกมส์ปี 2016 ที่กรุงรีโอเดจาเนโร รวมถึงอีก 2 เหรียญทองแดงจากประเภทดาบฟอยล์ คลาสบี ในปี 2004 และเอเป้ คลาสบี ในปี 2008
เรียกได้ว่าเธอคืออัศวินสาวกระบี่มือหนึ่งที่คนไทยภาคภูมิใจอย่างแท้จริงตลอดระยะเวลา 17 ปีที่ทำหน้าที่นักกีฬาวีลแชร์ฟันดาบของไทย แต่กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ สายสุนีย์ต้องผ่านการต่อสู้มาอย่างหนักหน่วง โดยเฉพาะในเรื่องของจิตใจ เพราะชีวิตของเธอเปลี่ยนไปตลอดกาลในชั่วพริบตา
THE STANDARD ขอชวนทุกคนมาร่วมทำความรู้จักเธอให้มากขึ้นอีกนิด
- สายสุนีย์ จ๊ะนะ หรือ ‘แวว’ เป็นสาวเจียงใหม่ (ชาวจังหวัดเชียงใหม่) ที่มีความฝันอยากจะเป็นครูตั้งแต่เด็ก แต่ด้วยฐานะทางบ้านทำให้เธอจำเป็นต้องออกไปทำงานในโรงงานตั้งแต่เรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โดยหวังจะเก็บเงินไว้เป็นทุนสำหรับการศึกษาต่อในภายภาคหน้า
- แต่ชีวิตของสายสุนีย์ต้องพลิกผันอย่างเลวร้ายตอนอายุ 17 ปี เมื่อประสบอุบัติเหตุถูกรถชนในขณะที่เธอกำลังซ้อนท้ายญาติเพื่อไปทำงาน โดยผู้ก่อเหตุได้หลบหนีไป อุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้เธออาการสาหัส กระดูกแตกไปทิ่มเส้นประสาท กระดูกสันหลังหักถึงขั้นเอนหลังนอนไม่ได้ ต้องตัดกระดูกสะโพกไปต่อหลัง
- เมื่อเวลาผ่านไป 1 เดือน สายสุนีย์ได้รู้ความจริงว่าชีวิตนี้เธอไม่สามารถเดินได้อีกแล้ว ความฝันทุกอย่างในชีวิตของเธอพังทลายลงตรงหน้า และทำให้เธอท้อแท้ถึงขั้นตัดสินใจที่จะจบชีวิตตัวเองลง เพราะจากคนที่อยากจะทำงานหาเลี้ยงครอบครัว เธอต้องกลายมาเป็นภาระของครอบครัวที่มีชีวิตที่ยากลำบากอยู่แล้ว
- โชคดีที่เธอผ่านมันมาได้ แม้จะใช้ระยะเวลาถึง 5 ปีก็ตาม หัวใจที่บอบช้ำค่อยๆ ได้รับการเยียวยาด้วยวันเวลา ขณะเดียวกันเธอได้พบโลกใบใหม่ที่ศูนย์ฝึกอาชีพคนพิการหยาดฝนในจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งทำให้สายสุนีย์พบความหวังของชีวิตอีกครั้ง
- โดยในจดหมายที่เธอส่งถึงศูนย์ฝึกอาชีพเพื่อขอโอกาสนั้นเธอร่ายยาวเหมือนเรียงความ และความในใจของเธอนั้นชนะใจผู้ที่ได้อ่าน ทำให้เธอได้รับโอกาสครั้งที่สองของชีวิต
- ที่ศูนย์ฝึกอาชีพไม่เพียงแต่สอนให้เธอรู้จักโลกใบใหม่ โลกของคนที่ไม่ยอมแพ้และยิ้มสู้กับชีวิตต่อให้ร่างกายจะไม่สมบูรณ์ก็ตาม และสถานที่แห่งนี้เองที่สอนให้เธอได้เล่นกีฬา โดยเริ่มจากวีลแชร์บาสเกตบอล ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการค้นพบพรสวรรค์ในเชิงกีฬาของตัวเอง เธอเก่งถึงขั้นได้รับเลือกเป็นตัวแทนเขตไปแข่งที่กรุงเทพฯ ก่อนจะได้โอกาสลองเล่นกีฬาวีลแชร์ฟันดาบ
- ในการอบรมกีฬาวีลแชร์ฟันดาบเพื่อคัดตัวนักกีฬาคนพิการคนแรกของไทยที่จะเข้าแข่งขันในรายการเฟสปิกเกมส์ (FESPIC Games) ในปี 1999 ซึ่งเป็นครั้งแรกที่มีการแข่งกีฬาประเภทนี้ในรายการนี้ ปรากฏว่าสายสุนีย์เข้าตาโค้ชจากต่างประเทศ
- “เด็กคนนี้จะเป็นแชมป์โลก” โค้ชทำนายอนาคตเอาไว้ และคำทำนายนี้กลายเป็นความจริง เมื่อเธอคว้า 2 เหรียญทองมาครองได้ แต่ไม่ได้โอกาสไปแข่งในพาราลิมปิกเกมส์ที่ซิดนีย์ ในปี 2000 เนื่องจากคะแนนสะสมยังไม่ถึง
- ถึงจะท้อในครั้งนั้นเพราะอุตส่าห์ซุ่มฝึกซ้อม แต่สายสุนีย์ไม่ยอมถอย เธอยังคงหมั่นฝึกซ้อมต่อเนื่องจนสุดท้ายได้รับการสนับสนุนให้เข้าแข่งขันพาราลิมปิกเกมส์ 2004 ที่กรุงเอเธนส์ ก่อนที่เธอจะคว้า 1 เหรียญทอง และ 1 เหรียญทองแดงมาครอง
- เหรียญทองแรกนั้นไม่ใช่แค่ของเธอ แต่เป็นเหรียญทองแรกของนักกีฬาหญิงไทยในพาราลิมปิกเกมส์ด้วย เป็นประกายไฟที่สำคัญในฐานะความหวังของนักกีฬาหญิงไทย
- จากพาราลิมปิกเกมส์ครั้งแรกในปี 2004 วันนี้สายสุนีย์ลงแข่งมาแล้ว 5 สมัยในระยะเวลา 17 ปี และหากนับรวมระยะเวลาที่รับใช้ทีมชาติไทยนั้นยาวนานถึง 22 ปีแล้ว ซึ่งเป็นการเดินทางที่ยาวไกล และยิ่งเวลาผ่านก็ยิ่งยากลำบากขึ้นด้วยวัยที่เพิ่มสูง
- แต่เธอยืนยันอย่างหนักแน่นว่าเธอจะไม่หยุดแค่นี้ และจะพยายามกลับมาใหม่ในพาราลิมปิกเกมส์ครั้งหน้าในอีก 3 ปีถัดไปที่กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส
- ส่วนชีวิตนอกเหนือจากการแข่งกีฬาแล้ว สายสุนีย์ได้รับโอกาสในการทำงานในฐานะพนักงานประจำของห้างสรรพสินค้าเดอะมอลล์ ซึ่งนอกจากให้งานแล้วยังสนับสนุนในการแข่งขันกีฬาของเธอรวมถึงน้องๆ อีก 3 คน
นอกจากนี้เธอยังมีครอบครัวที่อบอุ่น มีสามีที่น่ารักที่เข้าใจในตัวเธอ และลูกสาว ‘น้องฤทัย’ ที่เป็นความสุขและเป็นต้นกำเนิดพลังใจไม่รู้จบของอัศวินวีลแชร์ฟันดาบสาวคนนี้
