ครั้งแรกที่ผมเห็นชมกับต้นเป็นแฟนกัน คือตอนที่ชมเข็นรถเข็นให้ต้นนั่ง เพราะต้นขาหักจากการเตะฟุตบอล ซึ่งก็น่าจะสัก 3 ปีที่แล้ว ภาพวันนั้นมันติดตาผมมาก มันเป็นตอนที่หูฟังผมแผดเสียงเพลง ‘ภาพติดตา’ ของ Soundlanding อยู่พอดี
หลังจากนั้นผมเห็นเขาสองคนเข้ากันได้ดี เพื่อนๆ ที่ออฟฟิศก็แซวกันว่าเมื่อไรจะแต่ง ขนาดต้นย้ายไปที่ทำงานใหม่ปลายปีที่แล้ว ผมยังเห็นต้นมารับชมตอนเย็นๆ อยู่บ่อยๆ
จนเมื่อสักเดือนที่แล้วนี่เอง ผมไม่เห็นต้น และผมเห็นชมมีท่าทางดูเงียบไป ตลอด 5-6 ปีที่รู้จักกัน สายตาของผมที่มองเธอไม่เคยส่งไปถึง เหมือนเธอไม่รับรู้ว่ามีผมอยู่ในรัศมีรอบตัวเธอ ความที่เราอยู่คนละแผนก เธอกับผมเป็นแค่คนรู้จักคนหนึ่งในบริษัทฯ เดินสวนกัน ยิ้มให้กันก็เท่านั้น
อาทิตย์ที่แล้วนี่เองที่ผมรวบรวมความกล้าเข้าไปคุยกับเธอ ตู้กดน้ำเป็นมุมที่เงียบสงบที่สุด
“ช่วงนี้ไม่เห็นต้นเลย ยังทำงานอยู่ที่ (ชื่อบริษัท) รึเปล่า”
“ไม่รู้สิ ไม่ได้ติดต่อ”
“อ้าว เอ๊ะ เห็นเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ”
จบประโยคนี้เธอก็ร้องไห้ต่อหน้าผม
(ฉิบหาย ทำไงดีวะ) “เอ้อ ขอโทษนะ” ผมรีบล้วงผ้าเช็ดหน้าให้ เธอไม่รับ แล้วก็เดินออกไปทันที
ผมช็อกไปสิบวิ กูไม่น่าถามเลย
“อีกครั้ง ที่ฉันยืนตรงประตูแล้วเรียกชื่อเธอ
ตรงนี้
ทุกครั้งได้ยินคล้ายๆ ว่าเธอเปิดเพลง และร้องไห้อยู่ในนั้น
ตลอดมา”
– แล้วเขาจะกลับมาไหม?
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เหมือนโลกของผมกับเธออยู่คู่ขนานกันอีกครั้ง เธอหายไปจากออฟฟิศ 2 วัน ผมรู้สึกนานเหมือน 2 เดือน วันที่ 3 เธอมาทำงาน ผมแกล้งเดินผ่านไปแถวๆ ที่เธอนั่ง บริษัทเราใหญ่ ปกติก็แทบจะไม่เคยเจอกัน เธออยู่ฝ่ายขาย ผมอยู่ฝ่ายการเงิน การติดต่อระหว่างแผนกเราก็เป็นคู่ขนานกันพออยู่แล้ว เธออาจจะเห็นผม แต่เธอก้มหน้าทำงานต่อ อย่างน้อยผมก็โล่งใจว่าเธอไม่เป็นอะไร
“ขอเพียงเธอบอกว่าเธอพร้อมให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอ
และไม่ว่ามันจะช้า หรือนานแค่ไหน
แต่ไม่รีบร้อน ฉันเหลือเวลา มากเกินพอ”
– มากเกินพอ
เธอเดินเข้ามาทักผมในวันต่อมา “พี่ปี วันนั้นชมขอโทษนะ”
“ไม่เห็นต้องขอโทษเลย”
“พี่ปีว่างรึเปล่า ไปซื้อกาแฟกันไหม”
ผมเดินตามเธอไปอย่างว่าง่าย งานมีไหม ประชุมรึเปล่า ผมจำไม่ได้แล้ว เงินในกระเป๋าพอมี เคๆ
ที่ร้านกาแฟ เปล่า เธอไม่ได้เล่าเรื่องอะไรเกี่ยวกับต้น จริงๆ มันเป็นเดดแอร์พอสมควร ผมไม่รู้จะพูดเรื่องอะไรดี เลยรวบรวมความกล้าครั้งสุดท้ายในชีวิต
“ไปงาน Cat Expo กันไหม พี่มีบัตร 2 ใบ” โกหกหน้าด้านๆ เลย ยังไม่ได้ซื้อบัตร
“เสาร์หน้าเหรอ” เธอนิ่งไปพักหนึ่งก่อนตอบตกลง “ไปสิ”
ผมขอไลน์เธอ แล้วเราก็ได้คุยกัน บทสนทนาในไลน์ไม่เหมือนตัวจริงที่เงียบงัน เธอกับผมชอบเพลงคล้ายๆ กัน มีหนังสือที่อ่านหลายเล่มเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีการคุยเรื่องต้นอยู่ดี ผมไม่กล้าถามพอๆ กับคิดว่าเธอคงไม่ต้องการตอบ สุดท้ายเราได้วงที่อยากจะดูเหมือนๆ กัน 2-3 วง หนึ่งในนั้นคือ Lemon Soup
วงนี้เขียนเนื้อดี มีลูกเล่นกับดวงจันทร์และดวงดาว พวกเขาอยู่กับค่าย Smallroom ออกมา 3 ชุด เพลงเป็นป๊อปที่ออกไปทางบริตป๊อป ฟังบางครั้งอาจจะจำสลับกับวง Superbaker วงนั้นมาแนวหวาน สมหวังในรัก Lemon Soup ออกจะยืนอยู่กับความผิดหวังมากกว่า หรือไม่ก็แอบรักกรุ้มกริ่ม ผมชอบวงนี้เพราะว่ามีเพลงโดนๆ หลายเพลง อย่าง พระจันทร์ยิ้ม, ยังเก็บ, รู้สึกผิด, ถูกหรือผิด นักร้องนำที่ชื่อบิวกลับมาแล้ว หลังจากชุดที่แล้วหายไปเรียนต่อ เพลงในแบบ Lemon Soup ต้องฟังสักพัก เมื่อเนื้อเพลงตกผลึกลงไปในหัว มันจะซึมลงไปถึงใจเลย
ผมทำ To-do-list เอาไว้ว่าจะดูวงไหนบ้าง แล้วมาจบที่ Lemon Soup ที่คราวนี้เล่นแบบอะคูสติกที่เวที Acoustic Full Moon
ผมนัดเจอชมที่แฟชั่นไอส์แลนด์ เธอไม่ยอมให้ผมไปรับที่บ้าน พอเจอหน้ากันกลับไม่เหมือนที่ไลน์คุยกัน ชมดูเงียบๆ วันนั้นเธอรวบผมหางม้า ใส่เชิ้ตดำ กางเกงยีนส์ดำ เพราะยังอยู่ในช่วงไว้อาลัย ลุคขาวสวยหมวยน่ารักเหมือนเดิม เราย้ายเวทีกันไปมา ดู Lomosonic แล้วไปต่อด้วย Solitude Is Bliss กลับมาเวทีใหญ่ดู The Ghost Cats เธอนิ่งมาก จริงๆ แล้วผมดูคอนเสิร์ตไม่ค่อยรู้เรื่อง เพราะพยายามแอบมองเธอเป็นระยะๆ
ตอนที่ Lemon Soup เริ่มเล่นน่าจะสี่ทุ่มครึ่ง เวทีจัดวางด้วยฟางเก๋ไก๋ นั่งฟังสบายๆ เราอยู่ตรงมุมขวา มีสโมกพุ่งออกมาที่หน้าเราทุกๆ 3 นาที มันต้องมีคนตั้งโปรแกรมไว้แน่ๆ พีกที่สุดคือเพลง ‘ยังเก็บ’ ตอนที่ท่อนสร้อยขึ้น ผมหันไปมองหน้าชม เธอร้องไห้ ผมได้แต่นั่งนิ่งๆ หลังจากนั้นแทบจะบอกได้ว่า Lemon Soup กลืนกินเสียงของเราทั้งสองคนไปหมด ผมไม่ควรชวนเธอมาเลย ตอนเดินออกจากงานผ่านอุโมงค์ไปยังที่จอดรถ เราเดินเงียบๆ ผมอยากจะจับมือเธอ ผมอยากบอกเธอว่าอย่าไปยึดติดกับอะไรเดิมๆ อยู่เลย ยังไม่ทันได้จับมือ เธอหันกลับมาบอกผม “ขอชมกลับแท็กซี่นะ”
เช้าวันจันทร์เธอไม่มาทำงาน เธอมาทำงานในวันพุธพร้อมกับยื่นใบลาออก แล้วเธอก็หายไปเลย หายไปเฉยๆ เหมือนฝักของต้นชวนชมที่ลอยในอากาศ ใครสักคนบอกไว้ว่า ถ้าคว้าไว้ได้จะอธิษฐานได้สิ่งที่ต้องการ แต่เห็นแป๊บเดียวมันก็หายไปไหนไม่รู้ เพื่อนๆ ที่ทำงานก็ไม่รู้ว่าเธอไปไหน มีคนบอกว่าเธอไปเรียนต่อต่างประเทศ ผมลาออกในปีถัดมา และได้เขียนบันทึกนี้ไว้ เผื่อวันหนึ่งถ้าได้อ่านเจอ เธออาจจะจำได้ว่าผมมีตัวตนอยู่จริงนะ แม้จะเป็นช่วงเวลาที่สั้นมากๆ ก็ตาม
“หากพรุ่งนี้ถ้าเธอได้หายไป ไม่เหลือร่องรอยว่าเธอเคยมีอยู่
จะมีแค่ฉันคนเดียวที่รู้ว่าเธอ นั้นคล้ายความจริงมากกว่าฝัน
– ถ้าเธอหายไป
หรือที่จริงแล้วตรงกันข้าม เธอมีตัวตนอยู่จริงๆ สำหรับผมคนเดียว
เพลงแนะนำ มากเกินพอ (1), To-do-list (3), แล้วเขาจะกลับมาไหม? (5), ถ้าเธอหายไป (8), สิ่งที่ควรจะทำ (9)
ศิลปิน Lemon Soup
อัลบั้ม Weekend
สังกัด อิสระ
ติดตาม Apple Music: MixTapes Lemon Soup ได้ที่ itunes.apple.com/th/playlist/mixtapes-lemon-soup…
ติดตาม YouTube: MixTapes Lemon Soup ได้ที่ www.youtube.com/watch…
MixTapes Lemon Soup
1. แล้วเขาจะกลับมาไหม? – Lemon Soup
2. ไม่มีที่มา – Sqweez Animal
3. ไม่มีวันกลับมา – Greasy Café
4. ผ่านไปอีกวัน – Moving And Cut
5. ลืม – Jelly Rocket
6. ลา – Polycat
7. ต่างคนต่างรอ – Friday
8. เพียงเธอตอบฉัน – Morning Surfers
9. ยังไม่รู้ – Better Weather
10. ยังเก็บ – Lemon Soup
11. ร้องไห้ทำไม – 25 Hours
12. ผ่านไปแล้ว – Scrubb
13. ถ้าเธอหายไป – Lemon Soup
14. โลกที่เธอไม่ให้ฉันเข้าไป – บอย ตรัย
15. เผื่อว่าวันพรุ่งนี้ – Triumphs Kingdom
16. จะเก็บเรื่องราวของเราเอาไว้ – Sofa
17. สิ่งที่ควรจะทำ – Lemon Soup
ภาพประกอบ: Pichamon Wannasan
