“ขอโทษนะ อยากบรรทุกทุกคนให้ไกลกว่านี้”
ในช่วงที่เกิดความผิดพลาด การ์ดตก อาจส่งผลให้สถานการณ์โควิด-19 ในไทยกลับมาระบาดอีกครั้ง การแสดงความรับผิดชอบของคนที่ใส่หมวก ‘ผู้นำ’ ออกมาแถลง ‘ขอโทษพี่น้องประชาชนคนไทย’ แล้วลงท้ายประโยคว่า ‘ด้วยแล้วกัน’
นอกจากความสงสัยเพราะจับไม่ได้ถึงสัญญาณของความ ‘จริงใจ’ ว่าคนพูดต้องการกล่าวคำขอโทษออกมาจริงๆ ก็ทำให้ประโยคด้านบนของบทความลอยเข้ามาในความรู้สึก มันคือประโยคสั้นๆ ของ ‘โกอิ้งแมรี่’ จากการ์ตูนเรื่อง One Piece ที่อ่านหรือฟังกี่ครั้งก็น้ำตาไหล เพราะเรารับรู้ได้จริงๆ ว่าคำนี้ออกมาจากหัวใจ ทั้งที่เจ้าของประโยคเป็นเพียงแค่ ‘เรือ’ ลำหนึ่งเท่านั้น
โกอิ้งแมรี่ คือเรือคาราเวล (เรือใบชนิดหนึ่ง) ขนาดกะทัดรัด ติดใบเรือสัญลักษณ์กลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง นับตั้งแต่เดินทางออกจากหมู่บ้านไซรัปในตอนที่ 41 (เล่ม 5) แล้วพาลูฟี่, โซโร, นามิ, อุซป, ซันจิ, โทนี่ ช็อปเปอร์ และนิโค โรบิน ออกไปผจญภัยนับครั้งไม่ถ้วน
เรือที่บรรทุกพื้นที่และความทรงจำของสมาชิกหลายคนเอาไว้ ทั้งหัวเรือที่ลูฟี่ไม่ยอมให้ใครมานั่ง, ดาดฟ้าฝึกวิชาและที่งีบหลับของโซโร, สวนส้มแห่งความหลังของนามิ, ห้องครัวของซันจิ, ห้องพยาบาลของช็อปเปอร์, ห้องผลิตอาวุธของอุซป, พื้นที่จัดปาร์ตี้ฉลองความสำเร็จ และพื้นที่ให้ใครได้นั่งพักใจเงียบๆ ได้อย่างปลอดภัย ฯลฯ
เรือที่พาทุกคนบุกตะลุยสภาพอากาศโหดร้าย แปรปรวน ไต่น้ำตก ฝ่ากระแสน้ำวน ผจญคลื่นยักษ์ บินขึ้นไปบนฟ้า คอยรับทุกแรงกระแทกจากการผจญภัยให้ทุกคนปลอดภัยมากที่สุด
เป็นเรือที่ไม่ใช่แค่ ‘พาหนะ’ แต่เป็น ‘สมาชิก’ คนสำคัญที่มีหัวใจรักพวกพ้องไม่แพ้ใคร
แต่เพราะถูกออกแบบมาให้เป็นเรือใบที่เหมาะกับการท่องทะเลเพื่อพักผ่อนหย่อนใจมากกว่าผจญภัยสมบุกสมบัน ทำให้โกอิ้งแมรี่ฝืนขีดจำกัดของร่างกายตัวเองมาตลอด
อย่างที่รู้ว่าสมาชิกกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางนั้นแข็งแกร่งเหมือนปีศาจ เมื่อบาดเจ็บ ได้รับการรักษา พักผ่อนไม่นานก็หายดี แต่โกอิ้งแมรี่ทำได้แค่รอรับการซ่อมบำรุงจากอุซปและเพื่อนๆ ที่รับบทนายช่างจำเป็น ปะ แปะ ซ่อมแซมอย่างสุดความสามารถ แต่ไม่อาจทำให้กลับมาแข็งแรงได้เหมือนเก่า
จนภารกิจสุดท้ายที่กลุ่มโจรสลัดหมวกฟางต้องบุกไปช่วยนิโค โรบิน ที่เอนิเอส ล็อบบี้ ในช่วงสุดท้ายที่ชีวิตของทุกคนอยู่บนปากเหว ก็เป็นเรือที่ถูกช่างต่อเรือมืออาชีพลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่สามารถออกทะเลได้อีกต่อไป ลอยข้ามกระแสน้ำ ฝ่าพายุ บุกตะลุยเล็ดลอดเรือรบนับ 10 ลำจากคำสั่งบัสเตอร์คอล
“ทุกคนกลับกันเถอะ สู่ท้องทะเลแห่งการผจญภัยกันอีกครั้ง มารับแล้วล่ะ”
เป็นอีกครั้งที่เพื่อนคนนี้ได้ช่วยชีวิตทุกคนเอาไว้ในระหว่างที่ทุกคนกำลังสบายใจ ส่วนหัวเรือที่ปริแตกแยกออกมา และคำยืนยันด้วยความเคารพของช่างต่อเรืออันดับหนึ่งที่บอกว่า
“ยังไม่เคยเห็นเรือโจรสลัดที่สุดยอดขนาดนี้มาก่อน ช่างมีชีวิตได้อย่างงดงามจริงๆ” คือสัญญาณบอกว่านี่คือครั้งสุดท้ายที่โกอิ้งแมรี่จะได้ทำหน้าที่นี้
ในช่วงเวลาแห่งการร่ำลา ทุกคนยืนส่งโกอิ้งแมรี่กลับคืนสู่ท้องทะเลอย่างสงบ เปลวไฟที่ลุกโชนได้ฉายภาพความทรงจำมากมายที่ซ้อนทับขึ้นมา พร้อมกับความรู้สึก ‘ขอบคุณ’ ทุกสิ่งที่พวกพ้องคนนี้มอบให้มาตลอด
“ขอโทษนะ อยากบรรทุกทุกคนให้ไกลกว่านี้ ที่จริงอยากร่วมผจญภัยด้วยกันตลอดไป”
ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด โกอิ้งแมรี่ได้ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างสุดความสามารถ เป็นสมาชิกอย่างลูฟี่ที่เคยบังคับหัวเสือไม่ดีจนเรือชนภูเขาน้ำแข็ง, โซโรกับซันจิก็ชอบทำข้าวของเสียหาย, อุซปที่คอยซ่อมให้ก็ฝีมือไม่ได้เรื่อง ที่ต้องขอโทษเพื่อนคนนี้ด้วยหัวใจ
แน่นอนว่าโกอิ้งแมรี่ไม่เคยโกรธหรือคิดโทษใครอยู่แล้ว และความจริงใจที่สัมผัสได้จาก ‘คำขอโทษ’ ทำให้ทุกคนสามารถร่ำลากันด้วยความรู้สึกขอบคุณและความทรงจำดีๆ ระหว่าง ‘พวกพ้อง’ ที่จะมีให้กันตลอดไป
“ฉันมีความสุขมาก ขอบคุณนะที่ให้ความสำคัญกับฉันเสมอมา”
และถ้าเมื่อไรที่เราได้ยินคนพูดขอโทษที่สัมผัสไม่ได้ถึงความจริง แถมยังลงท้ายประโยคว่า ‘ด้วยแล้วกัน’
นั่นอาจหมายความว่าคนที่กล่าวประโยคนั้นไม่ได้รู้สึกว่าเราเป็น ‘พวกพ้อง’ ของเขาจริงๆ
พิสูจน์อักษร: ภาสิณี เพิ่มพันธุ์พงศ์
