“ผมขับรถตามจีพีเอส เพื่อจะไปลัดดาแลนด์ที่จังหวัดเชียงใหม่ ที่ขนลุกคือ จีพีเอสพาไปถึงทางตันที่ไม่สามารถไปต่อได้ ตอนนั้นกลางวันและมันไม่ได้น่ากลัวอะไร แต่ผมขนลุกเลย” จิม-โสภณ ศักดาพิศิษฏ์ ผู้กำกับภาพยนตร์ ลัดดาแลนด์ เล่าให้เราฟังในวันที่ได้สัมภาษณ์ก่อนหนังเข้าฉายเดือนเมษายน พ.ศ. 2554
ลัดดาแลนด์ คือสวนดอกไม้และลานแสดงศิลปวัฒนธรรมขนาดใหญ่ของเมืองเชียงใหม่เมื่อหลายสิบปีก่อน ครั้งหนึ่งเคยเฟื่องฟูเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจของผู้คน แต่เมื่อเวลาผ่านไป กิจการก็เริ่มซบเซาจนปิดดำเนินการเมื่อ พ.ศ. 2520 และถูกทิ้งร้าง หลังจากนั้น ตำนานลัดดาแลนด์ได้กลายเป็นแรงบันดาลใจให้จิม โสภณ ต่อยอดเป็นภาพยนตร์ผีดราม่าเข้มข้น ที่ทำรายได้รวมทั้งสิ้น 117 ล้านบาท และติดอันดับที่ 21 ภาพยนตร์ไทยทำรายได้สูงสุดตลอดกาล
“เราไม่ได้หยิบเอาลัดดาแลนด์ที่เชียงใหม่ขึ้นมาทำ ในหนังมันไม่ใช่ที่เดียวกันเลย มันมีกลิ่น มีบรรยากาศอะไรบางอย่างของเรื่องเล่าที่เขาเล่าๆ กันมาแค่นั้น เพราะเราไม่ได้ตั้งใจจะอิงกับลัดดาแลนด์จริงๆ ของเขาอยู่แล้ว”
ลัดดาแลนด์ เล่าเรื่องผ่านหัวหน้าครอบครัวชนชั้นกลาง ธีร์ (สหรัถ สังคปรีชา) ที่ไม่ประสบความสำเร็จทั้งการงานและชีวิตส่วนตัว เขาต้องเอาลูกสาวคนโต แนน (สุทัตตา อุดมศิลป์) ไปฝากยายเลี้ยง จนลูกสาวถูกฝังหัวให้เกลียดพ่อ วันหนึ่งธีร์ได้งานเงินเดือนดีกว่าที่จังหวัดเชียงใหม่ จึงพาภรรยา ป่าน (ปิยธิดา มิตรธีรโรจน์), นัท ลูกชายวัย 5 ขวบ (อธิพิชญ์ ชุติวัฒน์ขจรชัย) และแนน ย้ายเข้าไปอยู่ในหมู่บ้านลัดดาแลนด์ ซึ่งนับวันเรื่องสยองขวัญก็เกิดขึ้นกับครอบครัวนี้ไม่หยุดหย่อน
เริ่มตั้งแต่ มะขิ่น สาวใช้พม่าของบ้านหลังหนึ่งถูกฆาตกรรมอย่างโหดร้าย และเอาศพซ่อนไว้ในตู้เย็น มะขิ่นกลายเป็นผีที่เฮี้ยนสุดๆ และสร้างซีนจดจำ ‘ผีตู้เย็น’ ให้กับหนังเรื่องนี้ ส่วนครอบครัวข้างบ้านของธีร์ที่ดูจะเป็นไม้เบื่อไม้เมามาตลอดเรื่อง ก็นับเป็นจุดพีกที่พาเรื่องราวไปสู่จุดแตกหัก (และเราไม่อยากสปอยล์) บอกได้เพียงว่าหลายฉากยังติดตามาจนถึงวันนี้
ปกติแล้วหนังผีมักจะขัดใจเราอยู่เสมอ ว่าทำไมตัวละครถึงได้ดันทุรังต่อไป แต่กับ ลัดดาแลนด์ ตัวบทฉลาดใช้เส้นเรื่องความจนตรอกของชีวิต ทำให้ธีร์และครอบครัวไม่อาจย้ายออกไปได้ แม้ว่าหมู่บ้านนั้นจะกลายเป็นหมู่บ้านผีสิงแล้วก็ตาม การมีงานทำ มีบ้านเดี่ยวให้ครอบครัวอยู่พร้อมหน้า เป็นสัญลักษณ์เพียงอย่างเดียวที่ทำให้ธีร์ได้รับการยอมรับ ทั้งจากครอบครัวและตัวตนของเขาเอง ไม่แน่ว่าบางที ‘ผี’ อาจจะน่ากลัวน้อยกว่า ‘ชีวิตจริงที่เจอ’ ก็เป็นได้
จิม โสภณ เล่าถึงฟีดแบ็กคนดูช่วง ลัดดาแลนด์ เข้าฉายไว้ว่า “ผมไม่เคยทำหนังแนวนี้มาก่อน มันเป็นหนังผีที่ดราม่าเข้มข้นมากๆ ปกติเราจะลุ้นว่าผีเป็นใคร แต่เรื่องนี้เราจะเอาใจช่วยครอบครัวนี้ ซึ่งผีเป็นอุปสรรคหนึ่งของครอบครัวนี้ แล้วที่เซอร์ไพรส์มากสำหรับผมคือ ตอนที่ทุกคนดูหนังจบออกมาจากโรงฯ แทนที่จะบอกว่าหนังน่ากลัวมาก กลับมีแต่คนเดินน้ำตาไหลพรากออกมา”
พิสูจน์อักษร: ภาวิกา ขันติศรีสกุล
