Katy Perry กับอัลบั้มชุดที่หก Smile ที่เธอยังคงวงเวียนทำเพลงป๊อปที่เธอถนัด

ไม่เพียงแต่ Katy Perry จะเพิ่งคลอดลูกสาวคนแรก Daisy Dove Bloom ไปหมาดๆ เมื่อวานที่ผ่านมา แต่เธอยังเพิ่งปล่อยอีกหนึ่งผลงานที่เป็นเหมือนลูกของเธอกับอัลบั้มชุดที่ 6 ในชื่อ Smile ที่แฟนเพลงทั่วโลกน่าจะเฝ้ารอมานานเพราะห่างกับอัลบั้มก่อน (Witness) นานกว่า 3 ปีเต็ม

อัลบั้ม Smile มีทั้งหมด 12 เพลงในเวอร์ชัน Standard Edition ที่เธอได้ร่วมงานกับโปรดิวเซอร์และนักแต่งเพลงฝีมือฉมังของวงการ ทั้ง Charlie Puth ในเพลง Harleys in Hawaii, Zedd ในเพลง Never Really Over, The Monsters & Strangerz ในเพลง Daisies, Ian Kirkpatrick ในเพลง Champagne Problems และสองโปรดิวเซอร์ชาวนอร์เวย์ Stargate ในเพลง Resilient ซึ่งเคทีกลับมาร่วมงานกันอีกครั้งหลังเคยฝากผลงานฮิตระดับตำนานอย่างเพลง Firework มาแล้วจากอัลบั้ม Teenage Dream ที่เพิ่งฉลองครบรอบ 10 ปีไปเมื่อช่วงต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา

สำหรับอัลบั้มนี้เรายังคงเห็นเคทีวางกลยุทธ์เดิม และวนเวียนอยู่กับการทำเพลงสไตล์ป๊อปที่เธอถนัด โดยพยายามสร้างมิติใหม่และเพิ่มความเข้มข้นเชิงภาษาดนตรีกับการนำกลิ่นอายของแนวเพลงอื่นๆ มาใส่ อาทิ แนวดิสโก้ในเพลง Tucked หรือแนว อิเล็กโทรป๊อป แบบฝั่งทวีปสแกนดิเนเวียในเพลง Cry About It Later และ Teary Eyes ที่ทั้งสองเพลงก็มีโปรดิวเซอร์ชาวสวีเดนอยู่เบื้องหลังทั้งคู่ และรู้เลยว่าได้แรงบันดาลใจจากศิลปินอย่าง Robyn กับเพลงที่ชวนร้องไห้ขนาดเต้นอยู่บน Dancefloor

ด้านเนื้อหาของอัลบั้มนี้ ทางเคทีก็ได้บอกเล่าในสัมภาษณ์กับ THE STANDARD POP ผ่าน Zoom สองสัปดาห์ที่แล้วว่า “อัลบั้มนี้ใช้ชื่อว่า ‘Smile’ เพราะมันเกี่ยวกับการที่ฉันต้องเดินฝ่านรกเมื่อปี 2017 และ 2018 เพื่อที่จะได้รอยยิ้มกลับมาอีกครั้ง…ฉันเขียนเพลงนี้ตอนที่ฉันหลุดพ้นออกมาจากช่วงเวลาที่แสนเศร้า โดยความคิดพวกนี้ก็ได้กลายมาเป็นวลีต่างๆ ในชีวิตที่ต่อมากลายเป็นชื่อเพลงที่วนเวียนอยู่ในหัว ทั้ง ฉันยังคงสามารถเต้นรำอยู่ท่ามกลางหยดน้ำตาได้ (Teary Eyes) หรือฉันจะกลับมาดีขึ้น (Resilient) หรือคุณจะช่วยเปลี่ยนแปลงฉัน จนกระทั่งฉันถูกปกคลุมด้วยดอกเดซี่ (Daisies) หรือกลับมามีรอยยิ้มได้อีกครั้ง (Smile)”

แต่ปัญหาของอัลบั้มนี้เหมือนชุดก่อนๆ ของเคที ที่อาจทำให้นักวิจารณ์หลายคนไม่ปลื้มมากนัก คือความสะเปะสะปะของดนตรีที่ดูล้นไปหมด และคอนเซปต์ไม่ชัดว่าตกลงอัลบั้มจะมาในอารมณ์ไหนกันแน่ เพราะอย่างซิงเกิลแรกๆ ของอัลบั้มอย่าง Never Really Over และ Daisies เราก็เห็นเธอกลับมาทำเพลงป๊อปที่ดูมีเสน่ห์และเรียบนิ่ง แต่พอฟังส่วนที่เหลือของอัลบั้มก็กลับกลายเป็นเหมือนไปอยู่ในคลับที่เมืองไหนสักที่

แม้เราไม่อยากจะเอาศิลปินหญิงคนอื่นมาเปรียบเทียบ และรู้ว่าทุกคนมีดีที่แตกต่างกันออกไป แต่หากดูอัลบั้มที่ปล่อยออกมาปีนี้อย่าง Future Nostalgia ของ Dua Lipa, Chromatica ของ Lady Gaga หรือ Folklore ของ Taylor Swift เราก็จะเห็นว่าทุกชุดมีความชัดเจนในแนวทางดนตรีที่อยากเป็น ซึ่งลึกๆ แล้วเราก็แอบภาวนาว่าวันหนึ่ง เธอจะยอมสละคราบความต้องเป็นป๊อปสตาร์แบบปรุงแต่งจัดจ้านตลอดเวลา และลองมาทำอัลบั้มป๊อป ร็อก โฟล์ก ง่ายๆ เล่นกีตาร์สักตัวหนึ่ง แบบเพลงสุดท้ายของอัลบั้มอย่าง What Makes A Woman หรือเพลงฮิตก่อนๆ อย่าง Thinking of You หรือ The One That Got Away ที่ฟังกี่ครั้งก็จะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ช่างงดงามเหลือเกิน