ชีวิตในช่วงวัยมัธยมก่อนจบ ม.6 นับเป็นจุดสิ้นสุดของการเดินทางในช่วงหนึ่งของชีวิตวัยรุ่น และการจากลาหาใช่เรื่องง่าย โดยเฉพาะในยุคที่ยังไม่มีโซเชียลมีเดียเชื่อมเราเข้าหากัน เมื่อเดินมาถึงทางแยก แต่มิตรภาพยังคงอยู่ การเขียน ‘เฟรนด์ชิป’ จึงเกิดขึ้น
การเขียนเฟรนด์ชิปเปรียบเสมือนธรรมเนียมปฏิบัติที่ยังหาต้นตอไม่ได้ว่าเกิดขึ้นเมื่อใด แต่ธรรมเนียมปฏิบัติคือ การแลกเปลี่ยนสมุดกันเขียนกับเพื่อนๆ ในรุ่น โดยถือเป็นเครื่องเตือนความทรงจำอย่างหนึ่ง ที่พอเวลามองย้อนกลับมาดูทีไร ก็ชวนให้นึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในโรงเรียน
ส่วนสิ่งที่เราจรดปากกาเขียนลงไปนั้นมีตั้งแต่ชื่อจริง ชื่อเล่น ที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์บ้าน (โดยเฉพาะก่อนยุคสมาร์ทโฟน) และเบอร์โทรศัพท์มือถือ แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงไม่เปลี่ยน และทำให้เฟรนด์ชิปเป็นกิจกรรมที่ส่งต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่น ยุคสู่ยุค เป็นวงกว้างในหลากหลายสังคมมัธยมคือ วิธีการบอกเล่าเรื่องราวที่ถูกถ่ายทอดผ่านรูปแบบต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการเขียนกลอน ภาพวาดระบายสี บอกเรื่องราวความประทับใจของฉันและเธอ การพบกันครั้งแรก กระทั่งเวลาทะเลาะกัน หรือเรื่องป่วนๆ ที่ร่วมกันทำ สิ่งต่างๆ เหล่านี้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไร ยังคงเป็นภาพความทรงจำวัยหวานที่ย้อนไปตั้งแต่ก่อนรุ่นพ่อแม่
หลายทศวรรษมาแล้วที่คำว่า ‘เฟรนด์ชิป’ หาใช่คำนามภาษาอังกฤษที่สื่อถึงความเป็นเพื่อนสำหรับเด็กไทยเท่านั้น แต่หมายถึงความทรงจำดีๆ ในวัยแรกแย้ม และเป็นวัฒนธรรมป๊อปที่ยังไม่ถูกลืม ทั้งยังถูกจารึกไว้จนกลายเป็นภาพยนตร์ดังของวัยเอ๊าะอย่าง เฟรนด์ชิพ เธอกับฉัน ฝีมือการเขียนบทของ เหมี่ยว-ปวันรัตน์ นาคสุริยะ นำแสดงโดย มาริโอ เมาเร่อ และสายป่าน-อภิญญา สกุลเจริญสุข
แม้ปัจจุบันการมาของสื่อออนไลน์และโซเชียลมีเดีย ทำให้ก๊วนเพื่อนติดต่อกันได้ง่ายขึ้น จนการเขียนเฟรนด์ชิปเริ่มถูกลืมไป แต่ถ้าไม่มีสมุดเฟรนด์ชิปเพื่อนยากในวันนั้น ใครหลายคนในยุคนั้นๆ อาจไม่เคยได้รู้ความในใจ หรือความประทับใจแรกของเพื่อนอีกคนที่มีแก่กัน จนกลายมาเป็นเพื่อนกันทุกวันนี้เลยก็ได้
พิสูจน์อักษร: ภาวิกา ขันติศรีสกุล
อ้างอิง:
