เล่าอย่างสั้นๆ Eric Clapton: A Life in 12 Bars คือสารคดีชีวประวัติของ เอริก แคลปตัน เจ้าของสำเนียงกีตาร์หวานบาดหู ‘พระเจ้า’ ผู้เบิกทางให้เพลงบลูส์ต้นตำรับดนตรีผิวสีเข้าไปอยู่ในหัวใจของชาวอเมริกันและคนทั้งโลก ที่กำลังจะมีอายุครบ 73 ปีเต็มในวันที่ 30 มีนาคมที่จะถึงนี้
ตลอดเวลา 2 ชั่วโมง 15 นาที หนังพาเราบุกรุกเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของมือกีตาร์เจ้าของฉายา Slowhand ตั้งแต่วัยเด็กที่ยังไม่ทันได้รู้จักเสียงดนตรี เข้าสู่ช่วงวัยรุ่นที่ต้องค้นหาตัวเอง ไปจนถึงวันที่เขาสะพายกีตาร์ที่เปรียบเสมือนอาวุธเพียงอย่างเดียวแล้วกระโจนแบบสุดตัวสุดหัวใจเข้าสู่โลกแห่งดนตรีเพื่อพิชิตใจคนทั้งโลก
หนังพาเราไปมีส่วนร่วมกับทั้งช่วงเวลาสุขและช่วงเวลาที่แสนตกต่ำเจ็บปวด ที่แม้แต่ตัวเขาเองยังเอ่ยปากว่าไม่อยากดูบางฉากของสารคดีเรื่องนี้เท่าไรนัก เพราะนับว่าเป็นการเปลือยด้านมืดในวันที่เขายังเสพทั้งยาเสพติด พูดจาหยาบคาย ทะเลาะกับคนดู ยกเลิกคอนเสิร์ตกลางคัน ฯลฯ
หนังยังเปิดเผยพฤติกรรมด้านลบของเอริกให้ผู้ชมรับรู้อีกมากมาย โดยเฉพาะการเล่นยาที่โชว์ภาพการสูดโคเคนให้เห็นบนจอบ่อยมาก แถมเขายังบรรยายอารมณ์ความรู้สึกหลังเล่นเฮโรอีนอีก นั่นทำให้ผู้ชมจะรับรู้ด้านมืดของเอริกว่าเป็นศิลปินที่เกเรสุดโต่งคนหนึ่งของวงการ ซึ่งด้านมืดเหล่านั้นคนทั้งโลกจะได้เห็นมันแบบเต็มๆ ใน Eric Clapton: A Life in 12 Bars
ตัวหนังเล่าเรื่องตามขนบของสารคดีชีวประวัติแบบไม่ผิดเพี้ยน คือการนำเสนอชีวิตและแรงบันดาลใจในการเขียนเพลงต่างๆ ของเอริก แคลปตันผ่านภาพนิ่ง คลิปวิดีโอการแสดง การสัมภาษณ์ตัวเขาและผู้คนที่อยู่รอบตัว แต่สิ่งที่ทำให้ Eric Clapton: A Life in 12 Bars พิเศษกว่าสารคดีอื่นๆ คือความสมบูรณ์ของซากความทรงจำ ที่ทีมงานรวบรวมมาได้อย่างครบถ้วนมากๆ
โดยเฉพาะภาพตั้งแต่เขายังเป็นเด็กน้อย ตอนเริ่มเล่นกีตาร์ใหม่ๆ ภาพศิลปินที่เขาชื่นชอบและบรรจงวาดมันขึ้นมาเอง รวมทั้งโฮมวิดีโอที่เขาและเพื่อนถ่ายขึ้นมาเล่นๆ ที่พาเราย้อนไปเป็นหนึ่งในสมาชิกของ The Yardbirds, Cream, Blind Faith และ Derek and the Dominos วงดนตรีในยุคเริ่มต้นของเขา เหมือนเราได้เป็นหนึ่งในสมาชิกของพวกเขาจริงๆ
นอกจากนี้ยังเป็นการบันทึกประวัติศาสตร์ทางดนตรี ที่แสดงให้เห็นมุมของมิตรภาพที่อ่อนไหว สวยงาม ลามไปจนถึงดราม่าที่แสนเจ็บปวดระหว่างนักดนตรีด้วยกัน ทั้งจิมมี เฮนดริกซ์, ดูเวน ออลแมน, จอร์จ แฮริสัน และ บี.บี. คิง ที่ทำให้เราน้ำตาซึมในฉากจบเมื่อเขาพูดความรู้สึกถึงเอริก แคลปตัน ในฐานะ ‘เพื่อนรัก’ ที่เชื่อมกันไว้ด้วยดนตรีมาอย่างยาวนาน
อีกหนึ่งไฮไลต์ของ Eric Clapton: A Life in 12 Bars คือชีวิตของเอริก แคลปตันในช่วงต้นทศวรรษ 1990 ที่เขาต้องเผชิญกับการสูญเสียทั้งเพื่อนรักอย่าง สตีวี เรย์ วอห์น และลูกชายสุดที่รักวัย 4 ขวบ ซึ่งช่วงเวลาดังกล่าวห่างกันไม่ถึง 1 ปี
เวลานั้นเองที่เอริก แคลปตัน เลือกที่จะใช้ดนตรีเพื่อเยียวยาบาดแผลทางจิตใจออกมาในเพลง Tears In Heaven ที่เขาเขียนร่วมกับวิล เจนนิงส์ จนทำให้เขาคว้า 3 รางวัลจาก Grammy Awards ในปี 1993 และกลายเป็นเพลงคลาสสิกที่ยังอยู่ในใจของแฟนเพลงมาจนถึงทุกวันนี้
