ย้อนกลับไปวันที่ 20 มิถุนายน 2547 มีวงดนตรีเมทัลจากใต้ดินที่ไม่มีคนรู้จัก ขึ้นไปยืนผงาดต่อหน้าคนดูนับหมื่นในฐานะวงเปิดคอนเสิร์ตของวง Linkin Park ที่กำลังพีกถึงขีดสุดในช่วงเวลานั้น และกลายเป็นวงดนตรีหนึ่งเดียวในเมืองไทยที่ได้เล่นเป็นวงเปิดให้ Linkin Park ทุกครั้งที่พวกเขามาเปิดคอนเสิร์ตที่เมืองไทย และทำให้ชื่อ Ebola เริ่มเป็นที่รู้จักตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

     หลังเสียงเพลงและเสียงกรี๊ดดังสนั่นจบลง พื้นที่เล็กๆ เงียบๆ หลังเวที ได้เกิดบทสนทนาสั้นๆ ระหว่างเชสเตอร์ เบนนิงตัน และเอ๋-กิตติศักดิ์ บัวพันธุ์ เป็นบทพูดเพียง 3-4 ประโยค ที่ยังฝังอยู่ในใจ พร้อมกับเสื้อยืดเปื้อนเหงื่อที่เชสเตอร์มอบไว้ให้หลังคอนเสิร์ต และได้กลายเป็นแรงขับดันให้ฟรอนต์แมนแห่งวง Ebola ยังยืนหยัดทำเพลงมาได้ถึงปัจจุบัน

     ถึงแม้วันนี้เจ้าของเสื้อยืดตัวนั้นได้จากเขาไปแสนไกล แต่ ‘แรงบันดาลใจ’ ที่เขาทิ้งเอาไว้ จะยังคงดังอยู่ในใจของเขาไปอีกนานแสนนาน

One Step Closer ณ Tower Records

     ผมฟังเพลงของ Linkin Park มาตั้งแต่อัลบั้ม Hybrid Theory, 2000 ตอนนั้นผมยังทำงานขายซีดีอยู่ที่ร้าน Tower Records เพลงแรกคือ One Step Closer แล้วก็ตามฟังมาตลอด มันเปลี่ยนดนตรียุคนั้นไปเลยนะ คนจะฟังเพลงอัลเทอร์เนทีฟ หรือไม่ก็บริตป๊อป ดนตรีแนวนี้เริ่มมาจาก Korn, Limp Bizkit จนมาถึง Linkin Park ที่พีกมาก ทั้งส่วนผสมของแนวดนตรีเมทัลกับเพลงป๊อบแล้วก็ร็อก

     รวมทั้งส่วนผสมของนักร้องที่เชสเตอร์เป็นคนร้องเพลงเสียงแตก เสียงสูง เป็นร็อกเกอร์เต็มตัว ส่วนไมค์ ชิโนดะ แรป แล้วคนร้องเพลงเขาได้ทั่วบ้านทั่วเมือง ตอนนั้นซีดีของ Linkin Park ขายเท่าไรก็ไม่พอ ต้องสั่งเพิ่มตลอด ไม่ใช่แค่เปลี่ยนแนวดนตรี แต่เปลี่ยนการฟังเพลงของคนยุคนั้นด้วย

ความทรงจำหลังเวทีกับผู้ชายที่ชื่อ ‘เชสเตอร์ เบนนิงตัน’

     พวกเราโชคดีมาก ตอนนั้น Ebola เป็นแค่วงดนตรีเล็กๆ มีคนรู้จักน้อยมาก แต่พวกเราได้รับโอกาสเล่นเป็นวงเปิดของเขาตอนมาคอนเสิร์ตครั้งแรกที่เมืองไทย (Linkin Park Live in Bangkok 2004) กดดันมาก เพราะเราเล่นเป็นวงสุดท้ายก่อนที่พวกเขาจะขึ้นโชว์ ทุกคนอยากมาดู Linkin Park กลัวกันว่าจะทำได้ขนาดไหน ถ้าทำไม่ดีคงโดนด่าแน่ๆ พอเราเล่นเสร็จทีมงานมาบอกว่า เขาอยากให้วงเราขึ้นไปแจมกับเขาในเพลงสุดท้าย แต่ตอนนั้นทุกคนกระจายกันไปดูคอนเสิร์ตหมดแล้ว ตามมาไม่ได้ เขาเลยบอกว่าให้ไปรอเจอพวกเขาหลังเวที

     พอเล่นเสร็จพวกเขามาทักทาย ผมรู้สึกตั้งแต่ตอนแรกเลยว่า เชสเตอร์เป็นคนที่นิสัยดีมาก เขาคุยกับผมอยู่ไม่กี่คำ แต่จำได้แม่น เขาบอกว่าทึ่งมาก เพราะไม่เคยรู้มาก่อนว่าเมืองไทยมีวงแบบนี้ มีดนตรีแบบนี้ด้วย ยินดีที่มีพวกเราเป็นส่วนหนึ่งในคอนเสิร์ตนี้ของเขา ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีก หลังจากนั้นอีก 2 ครั้งที่มาเล่นคอนเสิร์ตที่เมืองไทย Ebola ก็ได้เล่นเป็นวงเปิดให้ทุกครั้ง เขาไม่ได้พูดขึ้นมาลอยๆ ตามมารยาท แต่เขาพูดแล้วทำแบบนั้นจริงๆ

เสื้อยืดที่เป็นหลักยึดของหัวใจ

     วันนั้นผมได้แลกเสื้อกับเขาด้วยนะ เสื้อตัวที่เขาใส่เล่นคอนเสิร์ตวันนั้นเลย ที่ประทับใจคือ ผมคิดว่าเขาคงเอาเสื้อของผมไปทิ้งหรือเก็บไว้เฉยๆ ไม่ได้สนใจ แต่มีทีมงานของวอร์นเนอร์ มิวสิค ส่งรูปมาให้ดูว่าเขาใส่เสื้อตัวนั้นไปเล่นคอนเสิร์ตที่ไต้หวันหรือไม่ก็ฮ่องกงด้วย พอรู้เรื่อง โห คุณแม่งเป็นคนโคตรดีเลยอ่ะ คุณไม่ใช่แค่ให้โอกาส แต่คุณยังจำคนตัวเล็กๆ อย่างพวกเราได้ เขาเคยติดต่อมาอยากให้เราไปเล่นเป็นวงเปิดตอนเขาไปทัวร์คอนเสิร์ตที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ด้วย แต่ตอนนั้นวงเรายังไม่พร้อม มีปัญหาหลายอย่างเลยไม่ได้ไป เป็นเรื่องที่ผมเสียดายมากๆ จนถึงตอนนี้เลยนะ

     ส่วนเสื้อที่เขาให้มา ผมเก็บเอาไว้อย่างดี ไม่กี่อาทิตย์ก่อนผมเพิ่งเอามาดูแล้วยังคุยกับแฟนอยู่เลยว่า มันน่าภูมิใจมากเลยนะ ที่เคยได้แลกเสื้อกับศิลปินที่โด่งดังขนาดนั้น พูดจริงๆ ว่าหลายครั้งที่ผมรู้สึกว่าวงเราเริ่มแย่ ไม่มีงาน ทำเพลงออกมาคนก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไร บางครั้งคิดอยากเอาเสื้อเก่าๆ ที่เคยเก็บไว้ไปขาย แต่พอเห็นเสื้อตัวนี้ทีไร มันจะมีความคิดขึ้นมาว่า มันต้องไม่ใช่แค่นี้สิวะ คิดถึงวันคืนเก่าๆ ที่เคยไปอยู่ตรงนั้น เราจะหยุดแค่นี้ไม่ได้ ต้องเดินหน้าต่อไป และต้องผ่านทุกสิ่งทุกอย่างที่เจอในวันนี้ให้ได้ มีความสุขทุกครั้งเลยนะที่ได้คิดถึงเหตุการณ์วันนั้น โคตรอินเลย

แรงบันดาลใจที่ถูกส่งต่อ

     พูดเลยว่าการได้ฟังเพลงของ Linkin Park การได้เล่นเปิดคอนเสิร์ตให้พวกเขา มันคือแรงบันดาลใจและพลังงานที่ทำให้ผมกับเพื่อนๆ ยังทำงานต่อไป เราโชคดีมากที่เขาให้เกียรติขนาดนี้ เราต้องสู้ ต้องตั้งใจทำงานให้มากกว่านี้ ต้องเป็นอย่างเขาให้ได้ หรือถ้าไม่ได้ เป็นแค่ครึ่งหนึ่งหรือส่วนหนึ่งของเขาก็ยังดี

     ตอนนั้นวงพวกเราเล็กมากจริงๆ นะ แต่หลังจากวันนั้นมีคนพูดถึงเราเยอะมาก มีแฟนคลับของ Ebola หลายคนที่มาบอกว่าเขาไม่เคยรู้จักพวกเรามาก่อน แต่รู้จักและเริ่มติดตามจากคอนเสิร์ตวันนั้นเลย กล้าพูดได้เลยนะว่า ถ้าไม่มีโอกาสจาก Linkin Park ในวันนั้น ก็คงไม่มีวง Ebola ที่เป็นอย่างทุกวันนี้

เปลี่ยนแปลงตัวเองสู่ ‘สิ่งที่ฉันเป็น’

     เพลงในยุคแรกๆ ของ Ebola จะเป็นเพลงเมทัลหนักๆ เวลาร้องผมก็จะร้องแต่เพลงตะโกนอย่างเดียว ไม่ร้องเพลงที่มีเมโลดี ซึ่งเพลงของ Linkin Park มีผลมากที่ทำให้ผมคิดร้องเพลงที่มีเมโลดี เพราะนอกจากเพลงร็อกที่ต้องว้ากหนักๆ เชสเตอร์ยังเป็นคนที่ร้องเพลงช้าเพราะมาก เลยอยากมีเพลงที่สื่อสารกับคนฟังได้แบบนั้นบ้าง ผมก็ไปเรียนร้องเพลง ไปฝึกร้องเพลงช้า จนกลายเป็นเพลง สิ่งที่ฉันเป็น ซึ่งเป็นเพลงที่ดังที่สุดของ Ebola ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมอายที่จะร้องเพลงช้า ไม่กล้าคิดที่จะร้องเพลงรักด้วยซ้ำ

01.00 น ของวันที่ 21 กรกฎาคม 2560

     ตอนแรกที่รู้ข่าวผมไม่เชื่อด้วยซ้ำ แล้วก็ช็อกไปเลยนะ จากปกติผมไม่ค่อยเล่นโซเชียลมีเดีย แต่ตอนนั้นพยายามตามข่าวจากทุกช่องทาง เห็นแต่คนพิมพ์ RIP กันเต็มไปหมด จนเริ่มคิดว่า เฮ้ย เชสเตอร์เสียแล้วจริงๆ เหรอ เขาอายุ 41 ปีเท่าผมเลยนะ ทำไมมันเร็วขนาดนี้ ไม่อยากเชื่อ เพราะว่าเขาเพิ่งปล่อยเอ็มวีออกมา (Talking To Myself) ยิ่งข่าวรายงานว่าเขาฆ่าตัวตาย ในหัวมีแต่ความสับสนไปหมดว่า เหตุผลมันคืออะไร เขาไปถึงจุดนั้นแล้ว มีแต่คนอยากเป็นแบบเขา เมื่อก่อนเขาลำบากมาก แต่เขาก็ฝ่าฟันมาถึงจุดนี้ได้ เสียใจมากที่เป็นแบบนี้ แต่ต้องยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเป็นสิ่งที่เขาเลือกแล้ว

ความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงอีกต่อไป

     พวกเรากำลังทำอัลบั้มเต็มกันอยู่ คิดว่าจะปล่อยปีหน้า ผมฝันเอาไว้ว่าอยากได้ศิลปินเมืองนอกดังๆ สักคนที่มีอิทธิพล มีบทบาทกับผลงานของเรามากๆ มาเป็นเกสต์ให้พวกเราสักครั้ง ซึ่งคนๆ นั้นคือเชสเตอร์ ผมตั้งใจแบบนั้นจริงๆ นะ ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ผมคิดจะมีโอกาสเป็นไปได้แค่ไหน แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าโอกาสนั้นจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกแล้ว

Photo: Ebola – Thai Rock Band/Facebook