เมื่อถึงเวลาดอกไม้จะบานเอง หนังสือเปิดจักรวาลความเจ็บปวดทั้งมวลที่ชนชั้นกลางต้องเผชิญ

ทำไมเราต้องบ่นเมื่อรถติด ทำไมเราเกลียดวันจันทร์ ทำไมเราต่างต้องโอ้อวดผ่านโซเชียลมีเดีย ความเหลื่อมล้ำในสังคมสะท้อนให้เห็นการแสดงออกของผู้คน ชีวิต กระทั่งความรักอย่างไร และทำไมเราจึงยึดโยงอยู่กับความกลัวการไม่เป็นที่ยอมรับ เหล่านี้อาจหาคำตอบได้ในหนังสือเล่มนี้

‘ถึงเวลาดอกไม้จะบานเอง’ เป็นหนังสือหน้าปกเรียบๆ มีคำภาษาจีนความหมายเดียวกันที่ว่า ‘สือ เต่า ฮัว จิ้ว ไค’ ซึ่งเป็นแก่นหลักใจความที่ผู้เขียน วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ บอกเล่าผ่านหนังสือเล่มนี้ ทั้งหมดคือบทบรรณาธิการในนิตยสารรายสัปดาห์ a day BULLETIN ที่รวบรวมตลอดช่วงเวลา 2 ปี (พ.ศ. 2560-2561) เรื่องราวแบ่งออกเป็น 6 พาร์ตเพื่อจัดกลุ่มโทนของเรื่องราว ซึ่งเปิดเปลือยตัวตน พื้นฐานครอบครัว การถูกสังคมชนชั้นกลางหล่อหลอม เหตุการณ์ในสังคมชั่วขณะนั้น ที่ผู้เขียนมองและวิเคราะห์มันออกมาได้อย่างเจ็บแสบ ในบางครั้งเจ็บปวดและร้าวลึกเข้าไปในใจ

สำหรับใครที่เป็นแฟนบทบรรณาธิการของเขาอยู่แล้ว ในพาร์ตแรกเป็นการเริ่มต้นเดินทางผ่านความช่างคิดช่างสังเกต และคิดหาคำตอบให้กับหลายความเป็นไปในสังคม ส่วนใครที่เพิ่งอ่านครั้งแรกก็คล้ายเป็นช่วงที่เราเริ่มต้นทำความรู้จักผู้ชายที่เขียนหนังสือได้คมคาย และยังทำให้เรารู้สึกเป็นส่วนหนึ่งในแต่ละเรื่องราว เพราะเอาเข้าจริงหลายเหตุการณ์ที่บอกเล่ามันก็คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในสังคม เพียงเขาหยิบยกมาเล่าผ่านมุมมองของคนที่ผ่านโลกมาแล้วครึ่งทาง เสริมด้วยข้อเท็จจริงที่สร้างน้ำหนักสนับสนุนความคิดนั้นๆ ในบางครั้งตั้งคำถาม บางครั้งมีคำตอบให้กับประเด็นต่างๆ 

“สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ คนอื่นคิดอย่างไรกับเรา เพราะในสังคมที่เรามาอยู่ร่วมกัน ตัวตนของเราเกิดขึ้นและดำรงอยู่ได้ด้วยการปฏิสัมพันธ์โต้ตอบกัน เราจึงตกอยู่ในความกลัวการตัดสินโดยสายตาของคนอื่น…”

‘ทุกคนกลัว…นี่คือความลับของจักรวาล’ เป็นพาร์ตช่วงกลางเล่มที่เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางใจคนอ่าน มันเป็นการเปิดเผยตัวตนจากผู้เขียนที่แสดงทั้งด้านดีและด้านแย่ของตัวเองออกมาอย่างจริงใจ ขณะเดียวกันมันทำให้เราเข้าใจว่าความรู้สึก ‘กลัว’ ทั้งมวลมีจุดเริ่มต้นจากอะไร ทำไมเราถึงยินยอมพร้อมใจกันไปก่นด่ากันในคอมเมนต์ดราม่าโลกโซเชียล ทำไมเราต้องบ่นในค่ำคืนรถติดของกรุงเทพฯ ทำไมเราถึงเกลียดวันจันทร์ ทำไมเราถึงกลัวว่าคนอื่นคิดอย่างไรกับเรา ฯลฯ

ก่อนที่ครึ่งหลังของหนังสือจะดึงดูดให้เราติดตามไปกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างทาง ซึ่งมีทั้งเหตุการณ์ในสังคมช่วงนั้น ปมปัญหาชนชั้นกลางที่ดิ้นรนในสังคมเมือง หรือเรื่องของแมวตัวจิ๋ว จนเมื่อเปิดหน้าหนังสือมาถึงพาร์ตสุดท้าย ‘เมื่อถึงเวลา ดอกไม้จะบานเอง’ คือบทสรุปของสิ่งที่ผู้เขียนได้เรียนรู้ในวัยนี้ ซึ่งถึงที่สุดแล้วเราต่างไม่มีวันรู้ซึ้งในหลายเรื่อง หรือกระทั่งเรื่องที่คิดว่ารู้ดีแล้ว ถึงวันหนึ่งก็ใช่ว่าจะรู้ดีที่สุด

“สิ่งสำคัญจึงไม่ได้อยู่ที่ว่าเราจะอยู่ไปได้อีกนานแค่ไหน แต่อยู่ที่ว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไรมากกว่า”

บทสุดท้ายของหนังสือเล่มนี้ชื่อเดียวกับหนังสือ และปิดท้ายด้วย ‘บทส่งท้าย’ บทบันทึกที่ส่วนตัวที่สุด แต่กลับถ่ายทอดออกมาได้เข้าถึงที่สุด กับความเจ็บปวดในการเผชิญหน้ากับความจริง การค้นหาความหมายของชีวิตที่บางทีอาจไม่ค้นพบความหมายของมันเลยก็เป็นไปได้

และไม่แน่ เมื่อพลิกหน้าสุดท้ายของหนังสือจบ คุณจะพบว่านี่เป็นหนังสือเชิงจิตวิทยารูปแบบหนึ่งที่ช่วยเยียวยาและบำบัดความปวดร้าว ความโดดเดี่ยวทั้งมวลที่คนเมืองในสังคมเร่งร้อนเท่านั้นจึงจะเข้าใจมันได้เป็นอย่างดี 

สำหรับผู้เขียน – วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ เติบโตในครอบครัวคนจีน เป็นคนกรุงเทพฯ ใช้ชีวิตตามกรอบความคิดที่สังคมมองว่าดีตามธรรมเนียมนิยมมาโดยตลอด จบการศึกษาปริญญาตรีคณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เริ่มต้นงานด้วยการเป็นนักข่าวสายการเงินให้กับหนังสือพิมพ์ ผู้จัดการ ทำงานให้กับนิตยสาร GM กว่าสิบปี ก่อนจะรับตำแหน่งบรรณาธิการบริหารนิตยสาร GM จนถึงปี 2559 และรับหน้าที่บรรณาธิการบริหารนิตยสาร a day BULLETIN ตั้งแต่ต้นปี 2560 จนถึงปัจจุบัน

พิสูจน์อักษร: ลักษณ์นารา พักตร์เพียงจันทร์