เชื่อว่าหลายคนที่ได้ยินเสียง คุณบิ๊กจ๊ะ คุณฉุย ในเกมพรีเมียร์ลีกบิ๊กแมตช์ แมนฯ ยูไนเต็ด พบ อาร์เซนอล ทาง Monomax เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา
คงรู้สึกเหมือนได้กดปุ่มไทม์แมชชีน หวนกลับไปในบรรยากาศเก่าๆ ที่เสียงพากย์เหล่านี้เคยเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตแฟนบอลไทยมาเนิ่นนาน
เพราะสำหรับผมและใครหลายคนมันไม่ใช่แค่เสียงแห่งการพากย์เกมในสนาม แต่เป็นเสียงแห่งความทรงจำ ที่ผูกพันกับความรู้สึกและช่วงเวลาที่ทำให้เราตกหลุมรักฟุตบอล
ย้อนกลับไปช่วงต้นยุค 2000 ผมยังเป็นเด็กน้อยที่ไม่เข้าใจเกมฟุตบอลมากนัก เพียงแค่เห็นโปสเตอร์ อองรี หรือเบิร์กแคมป์ ที่คุณพ่อเป็นแฟนเดอะกันเนอร์ส ติดไว้ตามบ้าน แต่ยังไม่ได้อินกับเกมกีฬานี้จริงจัง จนกระทั่งปี 2008… คืนนัดชิงฯ UCL ที่มอสโก
เช้ามืดวันนั้นราวตีสอง คุณพ่อคุณแม่ลุกมาอาบน้ำเตรียมไปทำงานตลาดเหมือนทุกครั้ง พร้อมเปิดทีวีที่กำลังฉายบอลทิ้งไว้ขณะเตรียมตัว ส่วนผมก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงทีวีที่ดังเป็นระยะ และได้นั่งดูเกมในแมตช์นั้น…
แต่หลังจากที่พ่อปิดทีวีไปทำงาน และแทนที่ผมจะหลับต่อเหมือนเคย ผมกลับดันตื่นเต็มตา อาจเพราะตื่นเต้นว่าจะได้ไปเที่ยววันรุ่งขึ้น ผมเลยลุกมานั่งดูเกมต่อจนจบ
แมตช์นั้น แมนฯ ยูไนเต็ด ดวลจุดโทษชนะ เชลซี คว้าแชมป์ยุโรปอย่างยิ่งใหญ่ ทว่าในสายตาของเด็กคนนั้น ภาพที่ติดอยู่กลับเป็น นักเตะชุดน้ำเงินที่นั่งผิดหวัง มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ว่า “อยากอยู่ข้างทีมนี้ อยากให้กำลังใจพวกเขาต่อไป” และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมตกหลุมรักฟุตบอลแบบจริงจัง
นับตั้งแต่นั้นมา การดูฟุตบอลของผม โดยเฉพาะเกมยุโรป ก็มักจะผูกพันกับเสียงพากย์ของทีมบรรยายรุ่นเก๋าอยู่เสมอ การที่ได้ยินเสียง คุณบิ๊กจ๊ะ หรือ คุณฉุย ในวันนี้ มันเหมือนลิ้นชักถูกเปิด และดึงผมลงไปนั่งไทม์แมชชีน ชวนคิดถึงคืนวันเก่าๆ ที่ทำให้เราหลงรักเกมลูกหนังตั้งแต่แรก
เลยอดสงสัยไม่ได้ว่า สำหรับแฟนๆ พรีเมียร์ลีกคนอื่นๆ เวลาคุณได้ยินเสียงสองท่านนี้ คุณรู้สึกเหมือนกันไหม?
แล้วเหตุการณ์ไหนคือจุดที่ทำให้คุณเริ่มเชียร์ทีมรักอย่างจริงจัง มาเล่าแบ่งกันฟังได้นะ 😀
